Moving is a fact

Zaterdag

28-2-09

12:16 pm

Oh yes, indeed, your boy is ready to move! North End here I come, baby! Pretty excited I am about it. Just packed all my belongings, my huge suitcase is totally packed with the clothes, didn't want to fold them all, it's a small ride after all. Kristina is picking me up in an hour or so. I'm very pleased that she is willing to help me moving, it saves me all the hassle. I do hope my desk will fit in her car, but I got good faith it will work. If I have any luck today I might be able to find a bed as well today and then Kristina can help me maybe pick up the bed as well, or a mattress will do also. The person I am going to live with is a guy in his late 20/early 30's, who has just been dumped by his girlfriend who he lived together with in the apartment. That sucks for him, but it's good for me though. That's the way these things go, I guess. 'The one his death is the others bread' (haha, I am not quite sure about this translated saying, but you know what I mean...) Talking about sayings, by the way, I've been thought a wonderful one- well at least I like it very much. 'I am the cats pajamas'. Yes, I know, I can be a bit cocky sometimes, and that's what it means. Being the cats pajamas, means that you're the bomb. I don't know why, but I find it a cool thing to say, so that's what I tell the people all day now. No, I am joking- or not...? I have spring break now, vacation for a whole week! Yee-ha. Yesterday was the last midterm exam, and that was pretty tough, but I do think it went all right, it was multiple choice unfortunately, I am not a big fan- just let me give my own answers, my own words and thoughts. The grades here will being scaled to the whole class, relatively. That means that the one that does it the best, gets a 100 and the other students get a grade that's based on that score. When the professor explained the system, a couple weeks ago, to us, he said that if everyone in the class would fill in the same answers- lets say all B's- we all would get a 100. In the class we talking about collective efficacy, and when you can trust the people around you. Then he dared us to get together to all fill in the same answers. At first everyone was real excited about it, but as you think about it, it becomes dangerous. Because if only one person would cheat and fill in one good other answer, then all the others would be screwed. And how do we know if we can trust each other? You don't. You just don't know. And at the beginning of the exam, some students brought it up again to try it. But me and some others disagreed and told that we wouldn't go with it. It's too tricky, and I studied hard and was confidant enough to just make the test. Next to me sat a guy, he was somewhat older than me, and he explained also that he didn't have the nerves to put $25.000 in the hands of the class. That's one semester tuition (schoolgeld), and he just couldn't afford this to go wrong. So after a long discussion, nobody did it, because about 5 people had openly spoken out that they would not conform. So end of story- everybody had to work for their grade, and maybe in the end that is a good thing after all. ...

(I will make a new house-movie soon, and some pictures of the awesome neighborhood. Oh man, when I live in the North End, I really am the cats pajamas...)

(By the way, check this anti-weed commercial,thought it waspretty funny-http://www.youtube.com/watch?v=wEvAUvN9aDE)
)

Zwarte ladder zonder treden

Vrijdag 20-2-09

5:01 pm

Voordat ik het met jullie over cijfers wil hebben (wees niet bang, interessante cijfers), wil ik eerst, nog maar een keer, de mensen bedanken die mij zo nauwlettend in de gaten houden van achter het beeldscherm in Nederland. Mama, Papa, Jules, Marjon, mijn lieve zussen (alle 3!), Michel, Tan, Mams, Hans,familie Pauletta,Linda, Robert, ...Ik vind het superleuk om die reacties op het blog te lezen, blijf vooral af en toe wat achterlaten. Mijn blog is het tegenovergestelde van een picknickplaats: Laat vooral wat slingeren...

Goed, over naar de cijfers. Amerikanen zijn zo verschrikkelijk dol op cafeïne, dat de blikken Red Bull hier in halve liters als warme broodjes over de tonbank gaan. Zo dol dat je om de 6 meter ergens wel een kop koffie kunt halen. Tenten draaien volledig op de koffie. Tuurlijk Starbucks, maar ook iets als Dunkin Donuts en McDonalds verkopen koffie in allerlei vormen voor het leven. En afrekenen maar met de creditcard, een kop koffie. En bijna voor elke kop koffie leggen ze $1 in het fooienbakje...Maar al eerder even genoemd, de absolute koffie trofee gaat zonder twijfel naar Starbucks. Hoe cool ben je als je daar je koffie haalt? Een kleine heet een ‘tall', en middel heet ‘large' en de grote heet ‘grande'. Bestellen, een keuze maken uit één van de 34 koffiesoorten, van gecarameliseerde Peruaanse heidenbonen tot extraordinair ultra dark, en alles hiertussen. En dan heel belangrijk, als je je koffie hebt gekregen, dan pak je de beker vast, kijk je waar het Starbucks-logo zich op de beker bevindt, je draait deze naar voren zodat het goed zichtbaar is, en dan ga je lopen. Lopen maar, de deksel houdt je koffie wel 20 min warm, dus voldoende tijd om stevig te laten zien dat je Starbucks koffie gaat nuttigen aan de hele wereld. Mensen zijn hier sowieso allemaal geboren met een media-reclame dierlijk instinct. Bijna alle mensen zetten/draaien logo's naar voren. Docenten die een flesje Cola drinken zetten deze pontificaal op het altaartje met logo naar voren. Voorbijgangers die een reactie wordt gevraagd voor de camera op een schokkende gebeurtenis, zijn een soort halve Ivo Niehe, in de camera kijkend, alles vertellend of een mening over hebben en totaal op gemak voor de camera. Mensen zijn showmensen hier. Laatst ging ik naar de Symphony Hall, een muziekzaal die de beste klassieke muziek akoestiek in de wereld heeft. Alle grote die zich respecteren komen hier hun platen opnemen. Maar goed, ik was daar dus- na vijf uur gaan de rush-tickets in de verkoop voor slechts $9,-. Een soort herontdekking van Mozart werd ten gehore gebracht. Ik kende niet een nummer, maar dat terzijde. De dirigent weet wat hij doet. Hij speelt met het publiek, kijkt naar ons swingt enigszins, komt vele malen opnieuw op om applaus te ontvangen, kijkt een paar bepaalde mensen persoonlijk aan, deze man zelf is een klein showtje. Mooi om te zien, en het klonk ook best aardig, moet ik zeggen. Wat betreft muziek, binnenkort ga ik, hier naar The House of Blues, naar een concert van George Clinton! Funky!

Mensen met een zelfde huidskleur als ik heb verdienen hier gemiddeld $44.389 hier in Amerika, afgezien of dit veel of weinig is, wil ik jullie laten zien hoe scheef het verder gaat wanneer we kijken en vergelijken met zwarten. Zij verdienen $30.134 gemiddeld per jaar. Ik vond dit eerst nog best meevallen, het verschil had ik groter verwacht, zoals ik zwarten hier heb zien leven viel me dit mee. Toen ben ik verder gaan spitten in een database. En de appel komt uit de mouw, hoor. Er is zoiets als inkomen, en iets als wealth. Dat is je inkomen min de kosten, of als je Lucky bent, plus de plussen. De wealth voor blanken komt neer op $79.380 per jaar. Kijken we naar de zwarten, zien we dat er van de $30.134 nog slechts $7.500 over is...Dit verschil wordt veroorzaakt door de van oudsher gunstige positie waar blanken in verkeren, en dit betaalt extra uit dmv rente, aandelen, huiswaarde (iets wat in een witte wijk altijd stijgt, en de keer dat zwarten een huis kunnen kopen in een zwarte wijk- het meeste blijft veroordeeld tot huren- daalt de waarde steevast. Zo zie je dus dat blanken meer dan 10x zoveel te besteden hebben dan zwarten. 10x. Jesondra kan één keer in de week vlees eten, John kan 10x in de week vlees eten, zeg maar. En boter bij de vis. Tel hierbij op de collegegeld hier zo een $40.000 is (genomen van mijn universiteit). Dit met boeken, accommodatie en overige kosten neerkomt op ruim 52.000 dollar per jaar...Ik sprak laatst met een zwarte studiegenoot hierover. We deelden ervaringen uit, hij voelt er weinig voor om een exchange programma te enteren naar bv Amsterdam, zonde van al dat geld dat hij hier betaalt, zegt hij. Hij heeft in vier jaar een schuld van $197.000 opgebouwd. Ik kijk hem aan, raap mijn mond van de vloer af, en zeg hem eerlijk dat ik mezelf zou verhangen als ik op 23 jarige leeftijd zo een schuld had. Hij volgde mijn advies- I am kidding, het was geen advies- niet op gelukkig en we lachten er wat om. Ik heb het volgende rondje maar betaald. Maar het is gewoon een raar systeem dat op alle mogelijk manier de ongelijkheid in stand houdt. Met gelijke wetten voor een ieder, gelijk op het oog, maar de uitwerking is werkelijk dodelijk sometimes. Zo is de witte werkloosheid 4,2%, bij zwarten in dit 9,8%. Dit zijn officiële cijfers, maar manipulatief gemeten, de werkelijke cijfers gaan richting de 14% werkloosheid onder zwarten. Bij zwarte tieners is dit zelfs 31,7%. Een op de drie, geen werk. Tsja, wat ga je doen dan? Hosselen. Dealen. Tippelen. Aan de drugs. Wat kun je bijna anders. Het sociale zekerheidsstelsel bestaat hier uit een paar voedselbonnen, en verder een lege koffiebeker (geen Starbucks gezien nog) die je vasthoudt voor een winkel in de hoop dat mensen hier iets in mikken, iets kostbaars. That's it. Het gekke is wel dat ze voor mensen die hun baan verliezen en meer dan $30.000 per jaar verdienen een vrij behoorlijke werkloosheidsuitkering kennen. Maar wie profiteert hiervan? Juist, de blanken. De rijken houden we rijk, en de armen maken we armer en laten we zichzelf uitroeien. 60% van de zwarten heeft geen verzekering. In totaal lopen er 45 miljoen mensen hier rond zonder verzekering, ik zie hier een verklaring in waarom auto's overal stoppen voor voetgangers die oversteken, of het rood of groen is. Een onverzekerde aanrijden, kost je uiteindelijk alleen maat veel (belasting)geld. Als laatste wil ik nog even kijken naar de overlevingskans van blanken en zwarten hier in Amerika. De kans dat iemand je vermoordt als je blank bent, is één op 133 voor blanke tieners, bij een groep van 22 zwarte jongens is er één de Sjaak. (cijfers voor Detroit). In bepaalde steden hebben zwarte mannen minder kans om de leeftijd van 40 te halen de een man heeft in Bangladesh...Het is tragisch, dit is Amerika. Het land dat de middelen heeft om dit weg te werken, en nog vrij gemakkelijk ook. Maar het gebeurt niet, het gebeurt gewoon niet.

Tyas' filosofie

(HET VOLGENDE VERHAAL HEEFT NIETS VAN DOEN (NOU JA WEL IETS EIGENLIJK, MAAR ANDERS) MET MIJN DAGELIJKSE BELEVENISSEN, MAAR OMDAT DIT MIJN BLOG IS, MAG IK POSTEN WAAROVER IK WIL. MAAR ALS JE HET NIET INTERESSANT VINDT, WAT EEN STUDENTJE(wie ben ik nou)VAN DE SAMENLEVING VINDT, WACHT DAN OP HET VOLGENDE VERHAAL- MAAR WILDE DIT EVEN KWIJT)

zaterdag 14 februari 2009

3:59 PM

Terwijl ik hieraan ga beginnen, weet ik niet zeker of dit wel op mijn blog gaat komen, maar als ik genoeg Amerikaanse voorbeelden erin weet te proppen, moet het mogen. Als bijna afgestudeerd criminoloog met oog voor sociologische interactionistische processen, valt het mij op hoe de samenleving de afgelopen vijf jaar drastisch veranderd is. Ik neem vijf jaar als keerpunt, ik zou ook een paar jaar hierom heen kunnen kiezen. De samenleving is veranderd in een Ipod-society. Niet samenleving, maar een universeel westerse society, die wel in diverse landen gestalte krijgt. De Ipod fungeert hier als symbool, maar het is veel breder dan dit uiteraard.

De interactie is verdwenen tussen mensen. Alles is naar de eigen persoon gekeerd, met efficiëntie hoog in het vaandel. Mensen worden gedreven in de samenleving om alles eruit te halen, op alle mogelijke wijzen. Er hangt een constante wolk van druk boven ons, waar is de rust? Wanneer is het even genoeg? Op elk moment is er werk te doen, betaald werk of klusjes, dat is niets nieuws. Maar het feit dat wij daar nu altijd en overal aan herinnerd aan kunnen worden, is nieuw. De technologie is zo ver gevorderd dat het mogelijk is geworden om overal je e-mail te checken, op elke plek ter wereld je belangen en zaken te behartigen en vertegenwoordigen in een conference-call en je mobiele telefoon heeft bereik. Bereik. En het feit dat wij hier aan herinnerd kunnen worden, zorgt ervoor dat wij verstrikt zitten in het constante systeem van bewustzijn. De Panopticon is terug. Zo verfoeid door Foucoult- en niet voor niets. De Panopticon is een mechanisme uitgvonden door Jeremy Bentham, een pure utilist (iemand die enkel naar uitkomst kijkt, en niet naar morele waaren) waar het idee centraal staat dat mensen zich altijd bewust zijn van het feit dat zij bekeken/gecontroleerd kunnen worden, maar nooit zeker weten of dat op dit moment ook daadwerkelijk gebeurt. Zien zonder gezien worden. Ze pasten dit toe in gevangenissen, de koepel in Haarlem is er een model van. Het idee is dat je één bewaker plaatst in het midden bovenin. Deze heeft zich op alle cellen- die open zijn voor zicht maar afgesloten met tralies, en door een licht constructie konden de gedetineerden niet zien of zij bekeken werden. Ook weten zij niet hoeveel, en of er wel, bewakers zijn. Het gevolg is dat de gedetineerden zichzelf controleerden, door de constante dreiging van de ontwetendheid. Hierna kregen ze zware arbeid te verrichten met hetzelfde controle systeem. In de 20^e eeuw kreeg het idee vleugels en werd het een veelgebruikte methode op allerlei gebieden. Onderwijs, arbeid, opvoedings instituten, politie methoden en de politiek. Op elk niveau zat er een macht boven, onbekend voor hen daaronder. Macht opgestapeld, tot aan de hemel of hel? De bewaker was overal. Nou dat niet, maar kon overal en iedereen zijn. Een mentale dreiging altijd en overal. Foucoult verzette zich hiertegen, te meer omdat het mensen onmenselijk behandelt en behandelt als ondergeschikten van zichzelf en elkaar. Want wie heeft de uiteindelijke controle? Wie bewaakt die ene bewaker daarboven in, die die andere bewaker bewaakt? Wie is er uiteindelijk verantwoordelijk? Mensen komen er niet meer aan toe om zich dit af te vragen, ze zijn geslurpt in het spel op hun eigen niveau met de daarbij horende dreigingen. Het maakt mensen lam.

Tegenwoordig is het veelal ook totaal onduidelijk wie de bewaker is. Is het je huidige baas, de Politie, AIVD, burgemeester, premier Balkenende? En wie controleert hen op hun beurt? Amerika, de CIA, Obama? En wat te denken van de supermachtige lobbies, wie zijn zij, wat doen zij, wat is hun macht? Overal worden wij gevolgd, CCTV, een ingenieus camera systeem brengt inmiddels meer dan 12% van Nederland in kaart. Openbare plekken worden totaal ontdaan van privacy, privacy binnenhuis staat op losse schroeven met internet gegevens, IP adressen, mobiele telefoons en de technologie om alles wat geregistreerd wordt, 25 jaar op te slaan. Zoveel informatie vraagt om random controles, in een zin dat wij niet weten of er gekeken wordt op dit moment naar de camerabeelden waar je net passeerde. Jij weet niet of ze je via IP adres checken of jij niet stiekem porno koopt op een andere naam. Jij weet het niet. Maar we weten dat het kan, en wij die het nog niet weten, komen er vanzelf achter. Je wordt ermee geconfronteerd. Zo kan het ineens dat jij bij een sollicitatie de rekening gepresenteerd wordt voor foto's waar je op staat, dronken, homosexueel- of duistere bestellingen als viagra of illegale pijnstillers. Maar ook simpele dingen kunnen je killen, informatie over anderen in jouw omgeving. Ze kunnen alles weten, zolang ze de juiste instanties benaderen voor de info

Al die informatie is kostbaar. Instanties betalen er goud geld voor. Dat zou goed beschermd moeten worden, maar wie controleert de controleurs? Hier in Amerika heb ik een telefoon-sim kaart met nummer gekocht. En wat gebeurt er? Bedrijven kopen mijn informatie bij T-mobile op, en sturen mij smsjes met aanbiedingen voor mannenzaken speciaal voor jonge mannen, zoals gastenlijst feestjes, uitverkoop bij bepaalde winkels. Post krijg ik over de vreemdste zaken op mijn adres. En T-mobile is de enige die weet dat ik hier woon...

Deze zaken maken mensen onbewust tot robots die perfectionerend willen zijn, super-hyper-ultra efficiënt, klimmen op de ladder. Anderen kunnen deze druk niet aan, contra-spiegelen zich aan deze mensen en gaan zich asociaal gedragen en hebben geen affiniteit met vroeger vertrouwde normale omgangsvormen. Resultaat: mensen die niet met elkaar samenleven. Niet noodzakelijke interacties worden gemeden, plug in die Ipod. Weg van de rest. Alleen jij, verder niets. Hierdoor is het gesprekje in de bus met elkaar weg, zelfs even ‘hallo' zeggen tegen de gene die naast je komt zitten, is not done. Voorheen werd er nog wel eens gesproken in een winkel, of een praatje met iemand die ook zijn hond uitlaat. Maar nu is daar de Ipod- en de fout die daarmee is meegekomen, is dat mensen denken dat het nu eindelijk niet meer nodig is, die ‘ongemakkelijke' en gekke praatjes met vreemden. Want waarom met vreemden praten, wat helpt dat jouw agenda? De kans dat je net met iemand praat die jou echt iets te bieden heeft, zoals geld of gratis boodschappen of nuttige informatie is ook wezenlijk klein. Maar het complete interactieveld, het gevoel dat je samen leeft en dingen deelt- maakt dat mensen zich prettiger voelen. Veiliger, elkaar meer vetrouwen. Zo ontstaat een collectief- en alleen een collectief is in staat zich te kunnen verzetten tegen de grote draaiers van de society. Want wie controleert de controleurs? Juist, het collectief. Maar het collectief is te verweven in de eigen. Zo zie je meisjes op de loopband met een vogue-magazine voor zich, Ipod in de oren (op volume 90%), wanneer ze klaar is, naar de uitgang van de gym rent, capuchon over het hoofd trekt en weer direct naar het werk gaat. Zo zie je jongens op straat met elkaar ‘hangen' met beide jongens een Ipod in de oren. Zo zie je in de zomer auto's achter elkaar hangen in de file. Alle raampjes dicht vanwege de airco. Het onvrede delen, en realiseren dat er andere mensen hetzelfde meemaken, door een praatje door het open raam met elkaar, of wat gebaren, verdwijnen. Het verdwijnt gewoon. Mensen vervoeren zich nog enkel. Waar mensen eerder een hoop meemaakten en tijd hadden tijdens activiteiten en vrije tijd, is er nu alleen nog maar transitie van de ene plek naar de andere. Je gaat van huis naar school, zoef. Van School, naar de gym, zoef. Van de gym naar het werk, zoef. Boodschappen, huis, deur dicht. Mensen hebben geen interactie, terwijl je veel van elkaar kunt leren en oppikken, of misschien wel assistentie kunt verlenen aan een ander. Wat? Ja, iemand even helpen. Wanneer je je Ipod niet op 90% hebt staan, had je kunnen horen dat er iemand achter je net gevallen is, en had je kunnen helpen. Dan had je tijden de hond uitlaten een kind ‘help help' horen roepen toen deze in het water viel en was het niet verdronken...

Maar, oh, ik heb zelf ook een Ipod op mijn hoofd...houd de spiegel voor. Technologie gaat te ver, maakt keuzes voor ons die zaken meebrengen die we niet hadden kunnen voorzien, zoals Ulrich Beck zegt, we leven in een risk society.

Misschien is bovenstaande wel niets meer dan een aanklacht tegen de auteur zelf, een en al reflexie...

Volgende keer weer een normaal verhaal...

Korting, coupons- who you kidding?

Man, Amerikanen zijn gek op korting. Spaarkaarten doen portefuilles uitpuilen, scharen worden botgeknipt op boekjes en folders met kortingsbonnen. In de winkel staan mensen jou coupons uit te reiken- nadat je betaald hebt. Amerikanen houden er zo ontzettend van om voor de gek te houden geworden. In my opinion. Maar zij denken er anders over. Mijn gedachtegang gaat ergens zo van, drop allemaal je prijzen wat naar beneden, flikker die belachelijke kortingssystemen van $,03 en lager eruit, en klaar is Uncle Tom. Maar de consumenten hier redeneren anders, en hebben enigszins gelijk: als die prijzen toch al zo hoog zijn, laat ons dan in godsnaam die kortingen krijgen. Mensen kopen hier alles zolang het maar korting heeft. Het moet geen uitverkoop heten, maar korting- korting die speciaal voor jou is, door een klantenkaart te bezitten, die je bij de klantenservice ophaaltàTE GEK. Zeg maar de bonuskaart van de Albert Heijn, maar dan maal 365. Om gek van te worden, zo nu en dan, ik houd er gewoon niet van. Kom ik thuis, met wat te eten van onze goede vrienden inmiddels van ‘the Bluestone' (eetgelegenheidje aan het eind van de straat, goede gyro-wrap), vraagt Gordon aan mij of ik inmiddels al aan mijn 3^e voor de halve prijs appetizer toe ben (dit kun je verdienen door punten op je kaart, afhankelijk van de bestelling). Ik vertel hem dat ik daar niet meedoe, geen zin om die kaart steeds erbij te moeten betrekken, en ik leg hem uit dat het mij uiteindelijk alleen maar meer geld kost omdat ik bij een shoarmatent achtige niet zo gouw 2 appetizers zou bestellen, en dus...nou ja jullie snappen het wel. Wordt hij bijna pissig, a: omdat ik mijn punten niet over heb laten zetten op zijn kaart en b: dat ik niet gevraagd heb of deze bestelling op zijn kaart geschreven mag worden. Wij denken beiden: 'doe eens normaal' maar houden het verder rustig...Prijzen worden torenhoog getoond, maar alles inclusief alle kortingen mogelijk en zonder belasting.
In ons huis slingeren coupons rond, meestal eerst netjes gesorteerd maar na enkele dagen verspreid, tot aan de wc (ik denk dat dat het ultieme is: een goed toiletbezoek en coupons uitscheuren langs de scheurlijntjes (de andere wacht je mee tot je een schaar hebt)). Maar Amerika is duur. Of in ieder geval Boston is echt heel duur, ik had dat niet verwacht. Waar je bij ons naar de kapper gaat als student voor een tondeuzebeurt voor max €10, begint het hier bij $15. Omgerekend litertje melk: €1,79. Een brood in de supermarkt: € 2,89. 6 eieren: €1.50. appels: 1,98 per pond als je geluk hebt, anders 89 cent per stuk. Een hamburger vind je hier voor minder dan een dollar, Frisdrank kost je 1,34 voor een gallon. Maar verkies je sap (niet eens het beste maar iets gezonder dan Cola, of Diet Coke), dan reken je al snel 5 dollar af per gallon. Een gallon is ongeveer 3,4 liter. Breek me het mondje niet open over de maten en stelsels, geloof dat ze het zelf ook niet helemaal te gek vinden, ‘but who likes change'? Amerikanen in ieder geval niet, het is überhaupt een wonder dat Mr Change (Obama) aan de macht is gekomen. Hij wordt hier wel op voeten gedragen, mensen praten over hem op enkel lovende wijze. Ze vinden het hier te gek dat hij kan basketballen, hij stond zelfs in het toonaangevende sportmagazine, Sports Illustrated. De paar errors die zich voor hebben gedaan, worden afgedaan als buiten zijn macht, of nog uitkomsten van de vorige garde. Ik ga nog een heel Obama onderzoekje houden en diverse mensen vragen wat ze van hem denken. Ok, mensen vinden hem geweldig maar ik wil weten waarom. Wat vinden ze zo goed. Zijn grote oren? Dat hij zo goed kan luisteren, dat hij zo eerlijk is geweest om toe te geven dat hij wiet en crack gerookt heeft? Is dat het? Ben benieuwd...

Hoe is het in Nederland? Vandaag voor het eerst hier een hele mooie dag gehad, ik mocht met zonder jas naar buiten! Zo apart hoe anders iets er ineens uit kan zien wanneer het lekker weer is. De sneeuw lag er nog wel voornamelijk, maar mensen zaten rustig hun krantje (met enkel binnenlands nieuws, soms op de achterkant een kopje over Gaza...) te lezen op een bankje in het park, was een leuk gezicht. Verheug me erg op lekkerder weer hier, everything is nicer when the sun is out there.

Deze jongen gaat naar bed, nog altijd met een heerlijk gevoel over mijn verblijf in Amerika. Voel me af en toe een heuse reporter of journalist. Noem mij maar de spons, I suck it all up.

enkel lol

Gekke dingen is de topic van vandaag:

-'I tell my kids, in the soccerfield there are no friends, only winners and losers!' Dat zegt mijn professor tegen zijn dochtertje van 10...Toen deze zelfde prof een keer op de kinderen moest passen, werd hij zo gek van de twee dat hij regels ging opstellen, uitprinten, en vervolgens overal in het huis ophangen. Hij had meer dan 20 A-4tje's verspreid. Zijn vrouw komt thuis en zegt 'No, honey, no we are not like this.' 'just be quiet and read them, there are rules for you too...' antwoordde prof.

- Zoals de meeste waarschijnlijk wel weten, is het hier de bedoeling om minimaal 15% fooi te geven, zo niet 20. Het is zo geregeld, dat mensen in de horeca ook heel weinig verdienen, rond de $2, en de rest van het inkomen uit de fooien moeten halen. Resultaat is vriendelijke bedieners, ze doen van alles om het je naar de zin te maken- geen chagrijnige gezichten zoals de vele bij ons (waar ze een fatsoenlijk uurloon krijgen en ook nog fooi, ga je vanzelf pissig doen), maar dus wel rekening houden met een flinke toeslag op de rekening... Grappig, laatst sprak ik met een serveerster die me vertelde dat zij altijd wel even schrikt als ze hoort dat de mensen aan de tafel met een accent spreken. Slik. Haha.

-Vrijdag ging ik naar College, en daar kregen we een onverwachte toets. Iedereen protesteerde, meester, meester de literatuur van deze week was te moeilijk- aub geen test. De docent deed alsof hij voet bij stuk ging houden maar liet zich overhalen en de test werd verscheurd...Kom op, ik vond dat heel belabberd, maar het geeft wel aan hoe groot de invloed is die de studenten hier in Amerika hebben. Alles is relatief, cijfers worden gewogen aan de hand van de resultaten van je klasgenoten, studenten worden vele vragen gesteld (docenten kennen je bij naam) waarbij er echt wordt geluisterd naar wat wij zeggen. Met zijn allen bepaal je eigenlijk samen hoe de lessen gaan, hoe het programma eruit ziet. Apart wel he?

- Op de televisie hadden we een advertentie gezien van een soort van liquidatie uitverkoop, ergens alleen dit weekend in zuid Boston. Dus Maarten, Tom en ik op avontuur naar de beruchtste wijk van Boston, Dorchester. De T in, overstappen en uitstappen in nowhere. Er was niets daar, maar wel een stroom mensen die een richting opliepen. Let's follow. Eenmaal aangekomen, bij niet veel meer dan een uit de kluiten gewassen garage, komen we na $10 entree in een soort zwarte markt achtige setting. Met Blueberry ipv Blackbarry phones. Nep-I phones, tandpasta, en broeken maat 40 and up. De mensen daar, uhum, echt totaal anders dan de mensen die ik tot dan toe heb gezien, aso's noemen wij dat. Matjes, trainingspakken, gouden kettingen en Horny-shirtjes. Rednecks noemen ze dat in de VS. Vette lol. 15 minuten later stonden we weer buiten. Op zoek naar een biertje en een praatje hierover. Maar niets dus, industrie en snelweg. Een uitweg, de T. op naar gezelligere wijken. So we did. En hoe. Met de boys liep ik door boston, en ik zag daar een deel dat ik nog nooit gezien had. Echt supergezellig, ik liep daar en kon niet stoppen met smilen. Allemaal kleine straatjes en eettentjes, little Italy gezien. Ik vond het te gek, binnenkort ga ik daar heen met mijn camera, I'll show you guys. De dag daarop zijn we naar de enige markt in Boston geweest, in het noorden. Best klein, maar wel verse groenten en fruit- voor redelijke prijzen. Gekkenhuis, hele smalle paden waar mensen met wagentjes door heen tuffen. Aan de kant gedrukt, en wachten op je beurt. Islamitische slager gevonden, joehoe. Lam en rundvlees, lekker man! Kruidjes erbij, daar houden we wel van. Resultaat? Met 16 kleine plastic tasjes terug strompelen naar de T en onderweg bedenken dat je toch nog even boodschappen moet doen in de supermarkt. 21 tasjes, best lastig dragen, maar ik mag niet klagen. Alle tasjes bleven heel tot aan de benedendeur. Appels door de hele hal...Had erger gekund.

Tom en Maarten uitgenodigd om bij mij en Gordon te komen eten, familly diner zeg maar. Heel huiselijk, de boys in de grote keuken, Tyas achter het fornhuis. Beerpong, flesjes rode wijn langs de rundvlees-couscous met joghurtsambal saus, mmm. Was goed vertoeven zaterdagavond op 141 Chiswick Road...

Tyas gaat lokaal, brunch en superbowl

Sowieso cool. All American experience meegemaakt, zondag. En nee, ik heb niet over de superbowl. We zijn voor de Sunday-brunch gegaan. Eigenlijk was ik uitgenodigd. Zaterdagavond had Ian, onze logé (vriend van Gordon) een soort van beet, vrouwelijk. Hoera. Hoe het allemaal ging, ga ik jullie besparen, maar zijn trucjes (en liegen over de leeftijd) lukte eindelijk. Good for him! We waren in de Bee-hive, een van de betere jazz clubs in town. Dat het podium verder totaal uit zicht was, doet er even niet toe. Alhoewel, het podium was uit zicht, niet vanwege de grote maar omdat het achter een soort muur was- dit had verder echt niets te maken met dat de 7 vrouwen tellende band die optrad niet één mooie vrouw op de instrumenten liet spelen- het was gewoon een raar staaltje architectuur. Maar de club was mooi en authentiek ingericht, een beetje trendy klassiek. Mensen waren leuk, iets ouder publiek dan uw favoriete auteur, maar leuk. Jammer was dat het echt zo druk was dat er geen beweging gemaakt kom worden, laat staan een pasje...(het bier was toch $8 dus dat zou toch niet zo snel gebeuren...)Maar Ian dus. Bingo. Dat meisje, of jonge vrouw, bracht ons naar huis, wat ons de taxi kosten bespaarde- had ik dit eerder geweten, had ik nog één $8 biertje kunnen nuttigen. En in de auto zegt zij dat zij ons morgen mee uit brunchen zal nemen. Ok, denk ik- verder niet zo veel. En de volgende morgen komt Gordon mijn kamer in om te vertellen dat Ian en de dame ons zo komen halen om uit brunchen te gaan. Slik. Gaaf. Brunch? En nu? Een raar gevoel bekruipt mij en ik weet niet waarom. I heb wel eens het een ander gehoord over de Amerikaanse zondagsbrunch, en ineens twijfel ik aan mijn outfit (een joggingbroek- hier en daar een vlek- en een t-shirt met een Gamma tekst erop...) Ik twijfel, straks is iedereen in pak of iets dergelijks. Help, wat mag ik? Gordon is douchen en kan mij niet helpen op dit moment. Snel sla ik mijn reisgids open en zoek naar de brunch. Tsja, daar stond van alles eigenlijk- van fish and chips tot lobster- en ik wist niet waar we heen gingen. Daarbij wil ik me ook niet laten kennen door te doen alsof ik nooit ga brunchen en terwijl ik sta te twijfelen, loopt gordon de deur uit, 'dude, they are here, you coming?'. OK. Think, what is always appropriate. Jeans of course and then...? Ik wil niet overdressed zijn, want sommige brunches vinden ongeveer plaats bij Mcdonalds. Trouwens, nee daar kom ik zo op. Help me herinneren. Ik vind een degelijk T-shirt dat altijd moet kunnen, vind ik zelf. In de auto heeft iedereen een jas aan en zie ik niet wat de rest draagt. In de auto wordt er gepraat over een eventuele wachtrij en het niet-hebben-gereserveerd-van-een-tafel...Eenmaal aangekomen, niets aan de hand, gewoon een relaxed eetgelegenheidje- flexibel. Eind goed al goed. I decide to come clean en vertel dat dit mijn eerste ‘offficiele' brunch is. Oh no, get out of here, you serious? Well, I am glad we can be your company on this occasion. Ik bestel een Stuffed French Toast with Goath Cheese, waarom? Dit leek mij het minst vet en het minst zoet. Ik kan dit niet controleren, dan zou ik alles moeten proeven, maar het was nog steeds van beide aan de behoorlijke kant. Serieus, hoe doen die mensen dat? Want niet idereen is dik, volgens mij hebben ze een andere spijsvertering ofzo, dat moet haast wel. De smaak was wel aardig hoor, wentelteefjes met poedersuiker, stroop, jam en geitenkaas, nou ja- breek me de bek niet open wat zij hier kaas noemen...echt, don't get me started. En de vrouw hield haar woord, betaalde voor ons 3-en, don't you just love feminism? I do, haha. En ze zette ons weer thuis af. Ideaal, C kunnen we dit voor jou ook gaan standaardiseren, please? Die middag was de superbowl. We gingen kijken bij wat vrienden, een paar blocks verder. Zij wonen met 4 jongens, en ze leven echt in dat huis dat jij je voorstelt wanneer je aan een Amerikaans College-boys huis denkt. Schitterend, kom daar graag, Biertjes aan de rand van muren, big-screen tv, super beer-pong tafel, etc. Superbowl was best cool, heb de meeste van de tijd records gebroken met beer-pong. Tom en Maarten waren met mij mee, hele gezellig. Ik vind het zo te gek van Amerikanen dat iedereen altijd welkom is de hele tijd. Ze doen echt nooit moeilijk. Het is hier hele belangrijk- of vanzelfsprekend- om bekend te staan als een goede gastheer/vrouw. Mensen doen dat dus ook, bestellen Chicken-wings, nemen plaats op de slechtste stoelen en zijn hartelijk in algemeen. Zeker als je nieuw bent, is het zo prettig dat mensen je het gevoel geven dat je echt welkom bent, ik vond dat ik altijd een goede gastheer was, maar ga zeker wat van deze mentaliteit meenemen (Mag je me aan houden). Gister mijn eerste paper ingeleverd, voor law and society. Ging goed, ik vond dat het beter ging dan ik verwacht had. Gordon had het nog even nagelezen voor mij, en vond het vrijwel helemaal goed. En ook goed wetenschappelijk geschreven, altijd gunstig- nu maar hopen dat mijn docent dit ook vindt.
Ter afsluiting heb ik nog wat zaken die mij zijn opgevallen, losse flodders.

-Dit land is op sommige vlakken het meest vooruitstrevende land ter wereld en technologisch op en top. Maar ook weer niet. Het lijkt soms wel Suriname. Alles gaat met papiertjes, bijna niets online, of anders computer technologisch. Aanmelden/inschrijven inleveren, alles is papier. Papieren stapels liggen overal op elk bureau, om gek van te worden als jouw papier onderop ligt en je iets geregeld wilt hebben. Wat ook Surinaams is, is het het verschaffen van werkgelegenheid. Overal staan 3 mensen, no matter what. Zij noemen het hier service. Sommige baantjes verdienen bar slecht, maar mede daardoor is overal wel iemand om de deur open te houden, jjouw boodschappen in te pakken, je een prettige dag te wensen, etc etc. Totaal onnodige baantjes, maar mensen hebben tenminste wel werk. Anders dan Ian en Gordon die beiden hun baan zijn verloren, en er volgen er nog 2.5 miljoen in de VS. Mensen zijn bang, iedereen praat erover, elk gemorst kopje koffie op kantoor kan je laatste zijn, lijkt het idee te zijn.

- Amerikanen en hun Credit card. Of moet ik zeggen Credit Cards. Ja, dat laatste. Mensen zijn hier zo hooked-up to hun credit card, ongelooflijk. Zelfs bij de Mcdonalds wordt er met credit card betaald, normaalste zaak van de wereld. Een brood? Credit card. Ze worden zo veel gebruikt, dat geen hond meer kijkt naar de gezette handtekening. Daarom houd ik altijd heel erg goed zicht op mijn credit card, don't worry. Maar nog meer zoals mensen pinnen, swappen zij hier hun card. In een bar laat je hem gewoon achter de bar, lekker makkelijk- constant bestellen. Mensen leven hier echt op geld dat zij niet hebben, het interesseert hen niet. Ze hebben toch minimaal 4 credit cards...Ik weet het niet, ben nog erg huiverig, en vrees dat ik dat blijf om zo met mijn card om te gaan zoals de locals...

By the way, waneer mensen vragen hebben over iets, of iets dat ik schrijf niet begrijpen- zeg het dan, laat een reactie achter ofzo. Maar ik vind het leuk om dingen te onderzoeken of wat dan ook, zo niet- ook cool.

Jullie mogen raden wat ik ga eten nu? Hutspot!!! Ciao X

Harvard en ik...

Zaterdag 31-01-2009

12:23 pm

Weekend is chill...We zouden meer weekend moeten hebben. Ik ben voor. Lekker een beetje uitslapen om te beginnen, rustig ontbijten (big weekend-breakfast: eieren met kaas en gerookte kipfilet, beetje (nou ja beetje) mayo erover, ketchup- en als je wilt nog een hamburgertje erbij) en dan lekker relaxen achter de computer. Ik zit wel een hoop achter de computer hier, maar ik ben geen nerd aan het worden, hoor. Maar ik check het nieuws, Amerikaans en Nederlands, veel mail verkeer en literatuur zoeken voor school. Computer is mijn vriend hier. Helemaal blij ben ik met mijn nieuwe 2^e hands bureau en stoel. Heerlijk om een lekker plekje te hebben om te typen en spulletjes op te zetten, mijn kamer is zowat volledig gepersonaliseerd. Vond in de kast oude, zwart-witte, beatle foto's, heb ze opgehangen verspreid door de ‘crib' heen, best gezellig, John en Paul die mij vanaf een fiets met drie vrouwen op het stuur toelachen...Ik vond ook een crime scene politie lint, ‘Police line, do not cross', zoals je begrijpt is mijn kamer nu een grote plaats delict, wel zo geschikt voor de Criminoloog, toch?

Morgen is de superbowl hier. De superbowl is de finale van het American Football. Één wedstrijd, winner takes it all. Maar het is de grootste happening van het jaar denkbaar, iedereen kijkt hiernaar, vrouw, man, jong, oud, college boy, senaat-leden, native-Americans en Aziaten. Iedereen. Kosten om 15 seconden een reclame uit te zenden? 8 miljoen dollar ofzo, gekkenhuis. Wij gaan naar een grote sportbar hier in de buurt, en met een kan bier (pitcher) in de hand ga ik juichen voor de Arizona Cardinals. Gokken is verboden in de staat Masachusettes, maar vele illegale gokafspraken gonzen hier rond, bookies met boekjes houden bij wie wat denkt voor welk bedrag. Ik heb te weinig Football verstand om mijn dollartjes winstgevend te gebruiken in deze. Zeker weet ik dat als ik morgen na de wedstrijd de bar uitloop, ik dan minder geld in mijn zak heb dan toen ik binnen kwam...

Gister op een huisfeestje geweest met Harvard-klanten. Boring. Sorry. Harvard mensen zijn niet echt mijn type, krijg ik het gevoel. We waren donderdag avond uitgenodigd door een meisje. Elke 2 weken komen alle Criminal Justice Major studenten bijeen om wat te drinken en na te denken over de studie. Gedronken werd er zeker, en ik weet niet of iedereen stilletjes in het hoofd zat te denken over de studie, maar dat stond op een laag pitje. Maar daar was een meisje dat ons uitnodigde voor een feestje de volgende dag in Cambridge bij haar vriendin thuis. Deze kans wilden wij niet voorbij laten gaan, dus dankbaar gingen wij in op de uitnodiging. Tom, Maarten, Evelyn, Gordon, Ian (een vriend van Gordon uit Charlotte die bij ons logeert) en ik steken de Charles River over naar de stad van Harvard, Cambridge. American party (gingen wij maar vanuit), dus zelf biertjes meenemen. Lopen wij dus vanaf de T naar dat huis, met twee dozen bier op zoek naar het adres. Raar, vinden de mensen dat. Drank moet niet openlijk bezichtigd kunnen worden ofzo. Verstop je drank, niet mee showen. Je dikke kont die niet in een normaal stoeltje in de T past, die hoeft niet bedekt te worden, te dikke blote buiken- laat zien joh. Maar verstop je bier. Ok, doen we. Komen we uiteindelijk aan op bestemming, wordt ons aan de deur door een meisje verteld dat het eigenlijk niet hier is, het feestje. Oh, maar wij hadden dit adres doorgekregen, zeggen wij. Het meisje loopt weer naar binnen, vraagt het nog eens, denk ik, en met enige tegenzin worden wij binnengelaten. Best raar. Wat bleek nou? Dat meisje dat ons had uitgenodigd, had waarschijnlijk in haar goede humeur van de vorige avond ons uitgenodigd, maar niet daadwerkelijk gedacht dat we echt zouden komen ofzo. Whatever. Wij naar binnen, werden verder redelijk welkom ontvangen, eenmaal binnen. Maar allemaal ‘young professionals' en harvard-studenten. Met een air, helaas. Ik had dan wel geen Nike air max aan, maar het match niet. Overhemden, lange haren, grote neuzen (weet niet waarom, maar het was) en brallend opscheppen. Die mensen zitten raar in elkaar. Ze staan achter de ‘war on drugs' maar roken zelf wiet en snuiven coke...Sprak een tweetal dat vertelde dat er heel veel gesnoven wordt op Harvard, en ook tijdens werk (moet ook wel als ze allemaal 11 uur per dag werken, nu weet ik hoe ze het doen), dat het erg normaal is in die kringen. Bier verstoppen, maar met zijn allen een beetje snuiven in de $75.000 school per jaar...Waar is de logica? Maar ik vond het mooi met hen te praten, een beeld te krijgen van hoe zij tegen bepaald zaken aan kijken want het is wel het soort mensen dat achter de schermen de sterke lobbies gaan houden met grote invloed op de politiek. Er zijn drugs wetten die het in bezit van 1 gram crackcocaïne gelijkstellen aan 100 gram cocaïne. Wie zit aan de crack? En wie zit aan de Coke? Zwarten, arme mensen, gebruiken meer crack en de rijke witten gebruiken meer coke. En dan is het dus mogelijk om een wet als deze erdoor heen te krijgen. Het is toch van de zotte? War on drugs=war ons blacks, seriously. Geen goede zaak. Er zijn nog te weinig invloedrijke zwarte personen die ervoor kunnen zorgen dat er een gelijke rechtsbescherming en overheidsoptreden wordt gerealiseerd. Obama kan het ook niet allemaal alleen, en heeft bovendien te maken met dezelfde verengingen met lobbyisten als waar eerdere regeringen mee te maken hebben. De wapen industrie bijvoorbeeld, die zet je niet zomaar buitenspel. Op school sprak ik een jongen, een echte southern grote trucks, grote guns en grote hamburgers, die vertelde dat hij op zijn zestiende verjaardag zijn eerste geweer kreeg van zijn moeder. Mama, mag ik hem gelijk uitproberen...? Inmiddels bezit hij meer dan 20 geweren, hobby of bescherming? In ieder geval gevaarlijk. Trouwens, weet je wat hier hebt? Er staat hier geen flipperkast in de kroeg, nee hier staat een ander spel. Een spel waarbij jij de jager bent die alle wilde dieren op de savanne moet afschieten. Leeuwen, olifanten, giraffen en gazellen. En voor de kroeg waar ik dit spel voor het eerst zag, stonden (echt waar) mensen te strikken voor een Greenpeace lidmaatschap...Prachtig toch? Waarom ook niet?

Verder zijn de lessen echt heel interessant, vier totaal verschillende vakken, maar wel gaaf stuk voor stuk. Heel veel particiaptie van leerlingen wordt gevraagd, en daar houd ik echt van. Want ze willen hier echt weten wat jij denkt, en waarom dat is, en dan reageren weer andere studenten op elkaar en zo krijg je echt discussies. Ik stel altijd al vragen, dus is mijn op lijf geschreven. Ik ga elke dag, woensdag vrij, met een glimlach en mutsen en handschoenen (F*&%# koud) naar school...

Blood donation @ YMCA

dinsdag 27 januari 2009

11:32 PM

I would like to talk about things that surprise me. That are different than I am used to.

Craziest thing happened to me today. Let me start at the beginning. America is a country of all or nothing. In or out. For or against us. Winners and losers. Automatically you are being absorbed in to this way of thinking. But I want to only be sucked in the positive aspect of this. Anyway, everyday on mu way to school I pass the classic four-letters-symbol, the YMCA. When I saw the letters of a far distance high on top of he building, I instantly started smiling, and not just because of the outfit of some village people...And this week when I passed the entrance there was a sign that asked if you wanted to donate blood. 'Donate your blood, save 3 lifes and get larg-coffee-at-DunkinDonuts coupon.' Coffee I don't drink (they don't got the nice espresso over here, Jules), so that couldn't be the reason why I decided to walk in today. I felt that I wanted to do something for humanity, so in I went- and there I was in the ‘Y'. Nostalgic feelings mastered me right away, I don't know why, they just did. I guess that the combination of a white feet getting on God in combination with the eclectic atmosphere directed me to the blooddoor. Also as a relevant factor, I wanted to be a winner and no longer I let myself be afraid of doctors and nurses with fake smiles and lies that it is not going to hurt. Huppakee! Once entered I had to fill out a personal form: length, height, etc. Not difficult you would say. But ever figured what these are in resp. feet and lbs (pounds)? There is no systematic structure in these measures, what were they (British) thinking. Especially since we got the pound in Holland and that being exact half a kilo. But no, not here it is. It is about 0,4478 kilograms. Handy bastards...Finished I returned the form and the guy behind the desk gave me my Dunkin-Donin coupon. I gave it back, he said that I could also get something else than coffee for it, I explained to him that I didn't want to be rewarded for this. You know how he looked? He looked surprised at first, and putting the coupon away from the rest, placing it alongside his own personal belongings (How do I know you want to ask, because there was a mobile telephone and his keys...). Ok, you go, buddy ,I thought, have good one. Thereafter they made me wait for 45 minutes in a ballroom of the Y. Big boned sisters walking in and out before me. Big buts swinging in ways that nurse sisters seemed to specialize in. I do have to say that this little show couldn't entertain me for the whole 45 minutes, and when I was about to leave: 'Number 35! Number 35?' it sounded. Only I had managed to loose my number in the rough wait-folding-playing-games...Luckily on of my co-waiters vowed for me that I was sitting there before she did. So it was my turn at least. But before the pricking and the needles, there was a little health-check or something. And a little prick for testing if was capable of bleeding (I don't know, where was the little prick for, for Christ sake?). Yes, I bleed. And while the intake nurse was getting the system ready, two other sisters persuaded me doing a double version because I was so healthy. Ego stroking is that was, I agreed. Just put the needles in my arm, woman! Let's get this over with. Then the sister, and I don't know why it took so long to find her out, because she was quite some time already in possession of my passport, but she noticed that I was Dutch. And there are not that many countriesthat are excluded from the blood donation list in the US, but what do you think?The Netherlands are one of them. And you know why? MAD COW DISEASE!!!Disillusion all the way. No prick, no needle- no contribution to humanity, but God, my intention was good anyway, right...? Please? And after 1 hour and 10 minutes total I walked out of the imperialism YMCA with a declared form which said I didn't donate my blood...How about that?