Pret en trouble

Maandag

26-01-2009

11:42 pm

Oh jawel, ik ben er nog. In de VS, waar de indrukken je om de oren vliegen als corrigerende tikken in alcohol verslaafde gezinnen...Aangezien morgen mijn college om 8 uur in de ochtend start, houd ik het nu een beetje kort- maar ik wilde toch even wat posten...

Wat mooi is hier, zijn de commercials voor het leger. Het zijn er best veel om te beginnen. Maar ze zijn zo mooi uitgebalanceerd, schitterend. Sommigen zijn bedoeld om zwarten het leger in te lokken, andere hebben blanken als doel. Zo richten ze zich bij de laatste groep vooral op sentimenten- vaderland, trots, kracht, voorvaderen, etc. Beide andere groep richten ze zich op wat het leger jou kan bieden, een opleiding, een uitweg (uit de hood), waardering, kans op een baan met verantwoordelijkheid, etc. Denk daarbij zelf in, de perfect uitgezochte verhouding raciale mensen in verschillende taken te zien op het scherm. Sinds Obama de baas is hier, of dat dit bekend werd, is er veel projectie veranderd. Opeens worden in reclames families neergezet bestaande uit een zwarte man en een blanke vrouw met een mocca baby, voorheen was dit niet zelden, maar never. Wat je zag toen was een groep gezellige blanke figuren met 1 donker persoon in dat gezelschap. Of alleen maar donkere in een beeld. Er wordt nu meer gemixt, maar het probleem is, in mijn ogen, dat er nu weliswaar gemixt wordt, maar dit niet gebeurt uit overtuiging dat dit sort beelden reeel en gewenst zijn. Wat ik bedoel is dat dit soort beelden niet veel op de tv is omdat de afspiegeling zo is/kan zijn- maar vernuftig uitgekiende marketingsstrategien vinden dit de juiste koers te varen. Tuurlijk, het is een begin, en dat is al meer dan niets. Een goed begin is het halve werk. Beginnersgeluk kun je ook noemen, whatever.

Verder zijn we zaterdag dus wezen langlaufen in New Hampshire. Ik ben geen wintersport-ster, bleek eens te meer.

Alles wat je moet kunnen, had ik moeite mee. Ski's aankrijgen. Blijven staan. Sturen. Remmen. Voor remmen moet je je benen een beetje bij elkaar doen (ofzo) maar als dan steeds die @#$%^&* ski's over elkaar heen glijden, dan val ik toch de hele tijd?!! Mijn enige rem is een grote, dat zijn mijn billen. Elke bocht nam ik rechtdoor, kwam vervolgens in de hoge sneeuw terecht waar ik een halve meter inzakte. (Look at the snow up my butt...) Er is een soort gladgemaakt pad waar precies je ski's inpassen om het wat gemakkelijker te maken, best handig geef ik toe. Maar wanneer we heuvel-op gingen, gleed deze jongen gewoon achteruit...te gek ja. Maar toch was het best leuk, zeker toen we al of pas (wat u denkt na het leze van mijn belevenissen) hadden besloten dat het wel (hoogste) tijd was voor een biertje in de plaatselijke Oostenrijks bedoeld aandoenende omkleed/hamburger/bar gelegenheid. Evelyn, had haar legitimatie niet bij zich, en mocht vervolgens toekijken hoe Maarten en ik lekker aan het bier zaten om 12 uur 's middags...Na 2 uur daar vertoefd te hebben, voelden we ons toch een beetje verplicht om sneeuwpret te creëren, dus gingen we weer naar buiten. Daar zagen we een baan waar je met een binnenband vanaf kon glijden, dat was een leuke ervaring, kijk maar even het filmpje...(weet iedereen dat ik af en toe wat video's post onder het kopje Video's?) Vervolgens gingen we nog even Langlaufen, en wat bleek? (voel je hem al aankomen?) Ik ging in een keer als een raket (in vergelijking met de sessie voor het bier...)

Aangezien we daarna flink zijn uitgeweest,

was de hele zondag niet bijzonder. Geen bijzondere zondag. Maar daar zijn deze ook soms voor bedoeld. God bless America, want er is altijd sport op de buis, hey! Altijd goed. (Aaron wordt al gek van Gordon en mij omdat wij altijd sport kijken, en hij op zijn kamer verplicht is naar hetzelfde kanaal te kijken...) Maar dat was de leuke kant. Minder is echt heel erg minder, dat Gordon vrijdag in levende lijve de rekening gepresenteerd kreeg van Meneer de KredietCrisis. Ontslagen, niet meer nodig in ieder geval. Echt sneu, hij had binnenkort een evaluatiegesprek waarin hij nota bene opslag dacht binnen te gaan halen. Maar nee, 4 weken loon en that's it. Versoepeling ontslagregeling. Oh nee, dat was hier al supersoepel. Maar alsof het feit op zich nog niet naar genoeg is, betekent dit dat Gordon de huur niet meer gaat kunnen betalen en waarschijnlijk gaat verhuizen. Even terug naar zijn ouders in Virginia waarschijnlijk. Ik vind dat echt heel erg balen. Wij zijn echt gezellig samen, en doen veel en zitten altijd samen in de huiskamer. Aaron is op zich best aardig, maar hij praat niet zo veel en zit altijd alleen maar op zijn kamer (en niet omdat wij alleen maar sport kijken- ik hoor je wel denken). Hij is een beetje op zichzelf, schrijft zijn naam op zijn boodschappen...bakt koekjes en komt mij er geen aanbieden (kom op, warme koekjes, mmmmmmm). Daarbij komt ook dat ik geen zin en geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt om er voor op te draaien wanneer Gordon weg is en wij geen andere huurder hebben. Ik hoop dat we een coole huisgenoot kunnen vinden waar ik een beetje mee kan hangen. Anders is het echt minder hier thuis. Ben nu een beetje huiverig wat voor wending deze situatie gaat nemen. Want zolang alles er zonnig uitziet, is het heel relaxed- maar deze dagen begon ik wel echt te denken dat ik hier echt lang zit zonder jullie allemaal te zien. Een half jaar. (Wel zie ik C/S to the Ook, dus dat is sowieso vet cool,, love you baby!) In het ergste geval, wanneer ik de nieuwe huisgenoot niet optimaal vind, zoek ik misschien iets anders, maar zo ver is het allemaal nog niet. Maar het is een beetje raar, ik weet ook niet hoeveel inspraak ik heb bij het zoeken van een nieuwe roomie. Kan ik de China van Brighton uithangen (Veto in de VN-veiligheidsraad) of juist de Bush van Boston en mijn wil doordrukken als iemand mij leuk lijkt? We gaan het zien, verder gaan de overige dingen heel goed. Kreeg zojuist, well- een paar uur geleden te horen dat hij vindt dat ik zulke interessante vragen stel, en dit is echt een hoge man in de Criminologie (Peter Manning), dus dat deed me heel goed- daarvoor ben ik tenslotte hier! Lieve mensen, dank voor de vele reacties nog altijd op het blog. Dank aan, ik denk aan jullie ook.

Gedachten na de inauguratie

DInsdag 20-1-09

1101 PM

Vandaag was het dan. De neger deed zijn intrede in het witte huis. Best zwart-wit. Maar de gedachte leeft hier werkelijk dat het vele kanten op kan gaan vanaf nu. Veel mensen hebben hoop in Obama, anderen geloven in hem en weer anderen beginnen sceptische gedachten te uiten. Maar is dit scepticisme of is het een vorm van indekken misschien? Want altijd heeft de donkere gemeenschap, of eigenlijk de donkere gemeenschappen, in Amerika de slachtoffer-rol kunnen, dan wel moeten, spelen. Eeuwenoud wrok, zit levendig verborgen onder een dun laagje. Het is hier groot. Rassenkwesties zijn ingeburgerd, beide kanten inmiddels- de donkeren benadelen de blanken net zo goed. Door sociaal economische verschillen, verschillen de manieren van gescheiden-met-elkaar-omgaan nogal, maar ze zijn er wel. Veel donkere mensen die in een winkel werken, kijken niet naar me op of om, mompelen het bedrag- if you're Lucky- of niet. Blanken bezitten hogere posities en gunnen ‘blacks' geen fatsoenlijke verzekeringen. Maar de zwarten konden altijd vanuit een soort ‘reageeer' positie opereren. Een (logische) reactie op hoe mensen behandeld zijn (en nog steeds worden?). Maar we hebben het mogen meemaken vandaag. Barack Husein Obama is president van de Verenigde Staten van Amerika. Met een ietwat on-Amerikaanse toespraak heeft hij zijn eerste taak als president achter de rug. De toespraak was voor in dit land doorvlochten met opmerkelijke elementen. Obama sprak over de huidige situatie, -als een rain, storm- en hij sprak over de gevolgen van levenswijzen die zo niet verder kunnen. Hij maakte de mensen bewust van wat er aan de hand is. Hij is eerlijk- dit is men niet gewend. Tuurlijk vervolgt hij met de ‘hoop' boodschap want of zij de situaties aan kunnen daar in Amerika? ‘Yes, we can!'. De tijd is gekomen waarin donkere mensen zich niet langer kunnen veroorloven om de reactie-houding te blijven handhaven. Obama is op het podium, the black man who has become president. Hij mag nota bone het volledige Witte huis laten ‘pimpen' door Michelle (by the way, the analisten hier hebben het volste vertrouwen dat ‘she is gonna do great, no I think she is going to be fantastic? How about you, Cindy, what do you think? Well, I know she has such a good style, that is a straight success, the white house will have never look better.'

Er staan problemen voor de deur, maar tegelijkertijd staat daar ook een deel van de oplossing. Re-united. In één persoon. Half zwart/half wit.

Mijn professor had ons vrijgegeven om te kijken (het vak Race, crime and justice). So we did. Er was ook een mogelijkheid om het op school te kijken op een groot scherm, maar ik wilde iets meer sfeer proeven, wat meer de drukte in. Hopen op huilende mensen op straat en vreemden knuffelen...we besloten om naar een kerk te gaan in het hartje van Boston, de Old South Church. Hier waren nog zo een 700 andere mensen die ook naar het grote beeld in het midden. Een 9foot inch Sony Flat-triniton net voor de apostelen, onder het toeziende oog van die andere verlosser.

Allerlei mensen zaten hier, merendeel was blank, een aantal van hen was hoog bejaard, een groepje was dakloos en ga zo maar door. Wit en zwart door elkaar. Jong en oud. Mensen hadden hun (ten minste ga ik vanuit) kinderen meegenomen, om ze jong te laten proeven...

Mooi is dat iedereen hier meedoet, vanuit de volle overtuiging. Everybody rise.

We klapten alsof het geluid via boven moest. Het was een heel bijzonder gevoel, om deze lading van zo close niet alleen te mogen aanschouwen maar er deel van uitmaken. Ik stond er bij en ik klapte ernaar. Naar Obama, naar de mensen om mij heen, naar mezelf. Ik stond in Amerika, bij de inauguratie van de eerste Afican-American in Amerika. Ik stond in een kerk met allerlei mensen in een land met problemen, een land met verschillen en met strijd. Maar ik stond daar ook in een land, een land met kansen en ambitie... We wensen Barack alle geluk en steun.

1: (Natuurlijk heb ik een T-Shirt gekocht met Obama President Inauguration Boston...Ik weet dat de foto's enfilmpjes niet all that zijn, maar voor indrukken wel leuk om even te checken!
Leuk nog steeds reacties op het blog. Ik lees dat graag- ik kan niet directop iedereen persoonlijk reageren, maar ik lees het en vind het erg leuk.)

2: (Helaas, het was een mooie bijeenkomst, maar echt hard huilende mensen niet gezien, en niemand anders geknuffeld dan Tom en Maarten...)

All English

Yes, and now we switch to English...Just to see how that works out, next time it will be all dutchy again. (Pien, I keep it simple so this could be a good training for you- and if you don't get all of it, maybe I can translate it for you over a skype-session...) Today it is Martin Luther King day here in America (I woke up this morning and I remembered my dream for the first time in a long while...coincidence?) which means that the official institutes and offices are closed. So no classes today, but you could shop until you drop...Some people take this day to volunteer somewhere, and make a contribute to the thought of Dr. King. We are going to the Museum of Fine Arts where there will be a ceremony in memory of. I believe there is going to be a reverend who will speak and an African-American dancing team, or something like that, at least it is somehow cultural, for I have read.

I just hope that the black panthers will let us enter, (or maybe more- let us leave), no I am kidding, that would be so contrary to ‘the dream'. (Yeah, I got in ánd out- how great is that?)

Friday was some kind of cultural shock. There was a comedy show, organized by the NU, and we could get free tickets. Well, what are we waiting for? I am a laugher...Tom and Maarten also, so what could go wrong?

Well, let's just say it wasn't that funny. At all. But the crazy part of it all is that all the people laughed their asses off...So it had to be us. Ok, then it is us, still it was really unfunny. But now we knew. And it is hard to say why it was not funny. It was kind of Lama improvisation show, and the audience could give input. And there was swearing now and then, (so that couldn't be it,) it was no Mormon-religious-conservative-Bush friends show. It just wasn't funny, bottom-line.

Afterwards we went to a bar for a drink and there somebody asked us, when hearing that we came from the Netherlands, if we knew -2 names- living in Ireland. ??? We explained that that chance would be very little, and tried to visualize a map of Europe- didn't work that well. But we tried, that counts for something, right? Right folks?

Saturday I went up to the John Hancock Tower

(John Hancock was one of the founding Fathers of America, who signed the declaration form and handed this over to the king) where Gordon works. He showed me the office, his office is located at the 50^th floor. Boom. Elevator. Lots of buttons. Shaky. Fast. (I asked him if he ever had taken the stairs. 'I don't believe we have one'.) But the view is killing.

Killing view over the entire city of Boston and way beyond, I even believed I saw Schalkwijk...(or maybe that was just me...)

.

..pretty cool thus. After that I went to Maarten en Tom, we had dinner together and some conversations influenced by the bottle of Bacardi that accompanied us...Further on we went to a bar, located in a hotel lobby. Fancy place. $7 for a beer, that was a one off thing. But we tried...

Sunday I was all American. Big US breakfast (had nothing to do with the Bacardi...), laying at couch and watching American Football all day long. Pretty good assimilation, I figured.

Now I really got to focus on my studying again, so I split, for now. Ciao.

Floating Tyas-

14-1-09

Woensdag

WAARSCHUWING: DE VOLGENDE TEKST KAN DOOR SOMMIGE LEZERS ALS ZEER SAAI ERVAREN WORDEN, WEINIG ACTIE-BELEVENIS, LANGDRADIGE VERHALEN OVER GEDACHTEN. JUST SO YOU KNOW. VOEL JE NIET VERPLICHT HET UIT TE LEZEN....ER VOLGT GEEN BLOG -OVERHORING BIJ WEDERZIEN)

Lieve lezers, vandaag wil ik het hebben over zwart-wit. Amerika is zwart-wit. Punt.

Maar laat mij wel ontdekt hebben dat zwart wit ook heel interessant kan zijn. Wat beweegt mensen om niet een kleurig plaatje te hebben, vraag je je af? Ik realiseer mij dat ik een idee heb of had (daarover meer wanneer ik vertrek) waarbij ik dacht dat kleur boven zwart-wit staat. En dat iedereen daar zo over dacht. Dit alles wel in samenlevingen en situaties waarin dit op een hoop vlakken, maar in ieder geval economisch, mogelijk is. Sterker nog, ik wil best geloven dat je wanneer je een televisie in je huis hebt staan en deze zwart-wit is, je hier prima mee kunt leven- beetje ouderwets maar ik snap je. Wat ik echter (niet diect) snap is dat wanneer deze tv kapot gaat, je in deze contempory society vervolgens weer een zwart-witte tv koopt. Gaat er moeilijk in bij mij. En dat is de huidige situatie hier eigenlijk in een notendop...(voor de mensen die dit lezen en slim zijn (en de andere help ik)- Ik realiseer me dondersgoed dat ik nu zelf zwart-wit aan het typen ben (maar waar je mee omgaat, raak je mee besmet...))

Een land dat zo verschrikkelijk vooruitstrevend is, en op talloze posities de absolute nummer één bezit, heeft op sommige gebieden een positie waar ze onder doen voor het vaticaan, zeg maar. Ik ben constant aan het werk om een gevarieerd beeld te krijgen die mij moeten helpen om mijn zoektocht naar Amerika's X-factor te vinden.

Zo verworden ritjes in de T (soort metro) tot communicatieve speurtochten, variërend van de koptelefoon aflaten, ‘eardorpping'(afluisteren) wanneer John en Jennifer naast me komen zitten tot in een lege T, 's avonds laat zo dicht mogelijk bij de bestuurder gaan zitten in de hoop deze behoefte heeft aan een gesprekje. Gesprekjes zijn goud. De bestuurder is vrolijk, vertelt hij. Hij heeft gister namelijk een nieuw baantje gevonden voor de avonduurtjes. Nachtportier van 00:30 tot 04:00 waarbij hij gratis koffie mag halen bij de koffiebar van het naburige hotel. Dan slaapt hij om 10:30 weer mij en mijn makkers bij welke halte af te zetten. Veel werk, zeg ik hem. Valt wel mee, antwoordt hij- bovendien maakt zijn vrouw hem het toch lastig als hij toch is. Op deze manier heeft deze man niet eens geld genoeg om het weekend zich te gedragen als een echte VS'er: Consumeren. Want wie denkt dat je met 2 baantjes dikke flappen in je zak hebt, heeft het mis. Zijn vrouw is gewond geraakt tijdens de bevalling van de dochter (of net hierna). Onverzekerd gezin...Ziekenhuisrekeningen zijn hier ontzettend hoog. Dit komt mede door dat zo hier een onwijs vernacheld systeem hebben. Mensen die echt, echt, echt niet kunnen betalen moeten toch geholpen worden. Ziekenhuizen don't like this at all...Dus wat doen ze vervolgens, om toch deze rekeningen vergoed te krijgen, verhogen ze de kosten voor de wel betalenden... Er zijn veel mensen (die mede door dit systeem) die echt de rekeningen niet kunnen betalen (ja, dit zijn voornamelijk Obama's neven...maar dat terzijde). En mijn T bestuurder had destijds één simpel baantje (ik ben vergeten wat dit was, sorry, het was laat- en Samual Adams had gevloeid) en dan val je zeker(!) niet in de categorie die niet kunnen betalen. Conclusie is dat de beste man een rekening aan de broek heeft hangen van over $250,000...Vrouw werkte destijds, maar ze hoeven niet te rekenen op een uitkering of iets dergelijks, zeker niet de ‘2 dollar' jobs. Maar weet je wat mooi is aan dit verhaal, mooi in de zin van opmerkelijk, is dat deze man niet klaagt op het systeem, dit is de kracht én de zwakte van het systeem, mensen gaan zo denken als van hen gewild dat ze denken. Maar qua veerkracht is het schitterend. Nog beter je best doen, baantje erbij zoeken, als je geluk hebt helpt de kerk je éénmalig... maar het is duidelijk- JIJ moet het doen want niemand gaat je helpen. Daarom leven ze hier alsof elke week de laatste kan zijn, zonder zich elke avond helemaal klem te zuipen of zoiets. Maar ze hebben het verdiend, toch? Zij hebben het geld zelf verdiend met keihard te werken, dus waarom zou je dan veel weggeven, als je ook allemaal kunt consumeren door gadgets te kopen en stuff?

Gek is dat hier wel heel veel gedaan wordt aan liefdadigheid. Het meest in de wereld zelfs. Maar ook hier zit een luchtje (lekker of naar- laat ik in het midden, echt) aan, namelijk gaat elke gift gepaard met een vermelding van de gever. Er zijn speciale plekken gereserveerd in allerlei vormen voor de gevers. Achterop het clubblad, op een plakkaat boven de ingang, op een spandoek bij een voedseluitdeling, etc. En tuurlijk geldt hoe guller, hoe zichtbaarder de naam prijkt.

Moet je voor dit soort daden wel beloond worden of vereerd? Ik was geneigd snel ‘nee' te zeggen, maar ik bedacht ineens dat ik vlak voor ik wegging de situatie in Soedan zo schokkend vond- ik besloot geld over te maken (ook mede omdat Jon Pronk mij hierom vroeg op een goed moment...). Ik maakte €50 over op de giro rekening en toen dit gelukt was, werd mij gevraagd of ik hier een soort bewijs van wilde ontvangen (iets meer dan een bonnetje- meer richting een oorkonde...), dit was gratis (ging via de mail). En ik vinkte ‘ja' aan. Ja. Deed ik. Als ik toch kan kiezen tussen rewarded worden of helemaal niet, ja- doe dan maar, dacht ik bij mezelf. Tuurlijk blijft het anders als je een plekje publicity (ik stop die Engelse woorden er gewoon in, om jullie te pesten met mijn schrijfaccent (niet dat ik denk dat jullie deze woorden niet kennen)) koopt, dat het charity is- thans so be it, of dat je echt goed wilt doen en dan vervolgens hier voor vernoemd wordt. Maar minder zwart wit dan op het eerste gizcht.

Alles is actie. Alles is heftig. Alles is gemaakt. Alles is bedoeld. Alles is alles.

Een jongen in de kroeg- kort haar, strak shirt, breed van postuur en vrij grote handen- raakte met mij in gesprek en we kwamen op kritiek op Amerika. ‘What?' -houding veranderde, hij ging rechtop staan en keek me strak aan. ‘Oh just things' probeerde ik nog. ‘No what?' Ik vertel hem dat wij het vrij oneerbiedig vinden zoals zij met hun medemens omgaan op het sociale-stelsel-vlak. Hij was niet al té dom (geschatte IQ: 92), liet het even tot zich doordringen wat ik zei. ‘I gonna take a piss- right back'. Tijdens deze toilet-pitstop komt het tot hem, want hij opent de deur van de wc, loopt recht op mij af en zegt: ‘Did you guys ever heared of Darwin? There are just people. Those who can't make it, are weak'- Einde van onze discussie. Niet omdat hij heel kwaad was of het er niet meer over wilde hebben, maar omdat hij weer verder ging met zijn potje 8-ball (poolen).

Waarop ik hem voor het gemak maar even stereotiep. Deze jongen komt uit een familie waarin eer, zelfbehoud en orde met de paplepel zijn ingegoten. Zijn opa, vader, broer en neef zitten in het leger, hij ook- if it wasn't for his right arm- baseball college), en thuis wordt hem geleerd om voor je eigen te zorgen want niemand doet dat verder. En als niemand dat doet, dan ga je ook alleen voor jezelf want je bent niemand iets schuldig en zeker de maatschappij niet want je hebt het zelf gedaan.

Zwart-wit is niet vanzelf zwart-wit. Het kost uiteindelijk net zoveel moeite om in deze tijd nog een zwart-wit televisie te krijgen. Daar zit een netwerk omheen van instandhouding. De kleuren verhullen iets, zwart overheerst- vroeger was er alleen zwart, wit heeft een plek daarbijgevochten en om een even eerlijk verdeeld zwart-wit te krijgen moet er meer wit dan zwart bij worden gevoegd- het gaat dus de goede kant op, volg je het nog?

Daarbij is het paradoxale dat wat de Amerikanen ook doen, zij zichzelf toch geweldig vinden. Vandaag vertelt mijn professor doodserieus in de les dat Amerika overal de beste in is. Zo, bij mij komt dat aan. Maar de les gaat door. Eigenlijk ben ik de rest van de 2.5 uur een beetje blijven hangen bij het statement. Het zwart- de mening van docent- die inbeukt op het wit- de vele studenten- en het uiteindelijke resultaat van ZWART-WIT.

Spierpijn, Museum and Hockey!

MENSEN!

Allereerst wil de mensen bedanken die mij de ruimte hebben gegeven om extra foto's te plaatsen. Maar voorlopig heb ik nu wel even genoeg, gok ik zo. Kan nu meer foto's plaatsen dan jullie willen kijken...

Verder is het schoolleven hier nu echt begonnen voor mij, leren, colleges bijna elke dag en dat soort geintjes. Bevalt goed. Ik heb en vak waarvoor ik 2 films per week moet kijken als huiswerk, pretty good. Nadeel is dat naast deze occupatie uiteraard nog boeken gelezen moeten worden, docenten blijven docenten. In Boston zijn ze dol op papers schrijven, heb ik het idée, elk vak vereist een paper, de meeste van zo een 25 pagina's en het engels, dat is even schrikken. Ik zeg het je eerlijk. Zal vast wel goed komen, anderen doen het ook, dus technisch moet het mogelijk zijn, toch?

NU heeft een goede gym, heb daar deze week eindelijk toegang verschaft tot deze wereld. SPIERPIJN...dus. Wat heel gaaf is, is dat ze 3 basketbalvelden hebben en op 7 meter (hoeveel foot is dit, miles) hebben ze en runningtrack daar omheen gelegd. Best cool, zo cool zelfs dat ik vanmiddag daar 6km (hoeveel mile???) omheen heb gerend. Verder hebben ze van alles in de sportschool wat je mag verwachten (TROUWENS, IK BEN NU OP SCHOOL EN DIT TOETSENBORD IS EEN BEETJE TWISTED< DIT IVM SPIERPIJN MAAKT DAT IK HET KORT HOUD). Classy is dat je handdoeken krijgt van de sportschool die ze netjes wassen en opvouwen, dus loop je niet de hele dag met een natte handdoek in je tas naast je wetenschappelijke titels...goed geregeld.

De colleges zijn goed te volgen, het engels luisteren is echt heel vertrouwd- spreken ook steeds meer. Van allerlei kanten krijg ik complimenten over mijn engels. Een vriend van Gordon verbaasde zich omdat hij een tijd terug een Duitser kende en wanneer deze opgewonden (of drunken) raakte, de beste man onbewust in het Duits overging. Dit tot groot (leed)vermaak van de VS colleges boys...Helaas, wat betreft mijn spreken valt er vrij weinig te lachen voor de jongens. Wel valt het op (of eigenlijk juist niet) dat de humor die ik eruit werk, begrepen wordt. Ik kom er allemaal mee weg- wat in het verleden in het buitenland op enkele momenten wel eens anders is geweest...haha.

Verder zijn zaken soms zo raar voor mij. Het is toch Amerika- heel preuts en toch niet en toch wel. In de sportschool in de kleedruimte (echt zo een Amerikaanse kleedkamer met al die lockes en jongens met handdoeken) hangt een bord met regels '(...) and most of all, we don't to see you without clothes walking' OK. En nu? Hoe douch ik? Alles de hele tijd verbergen? Schijt aan de regels (niet aan te raden in de VS). onderbroek mee naar de douche (open douches met zicht op iedereen), onder je handdoek frommelen enzo, is toch ook lastig? Ik weet nog steeds niet wat de proper way is- maar ik doe gewoon zoals ik altijd zou doen- redelijk open- maar ook weer niet extra open ofzo, snappen jullie het nog? Dat zijn rare dingen in zo een land dat zo lijkt op waar ik eerste woonde (Nederland, haha) maar dat je toch zo in verwarring kan maken. Ik ben nu 3x wezen sporten als tegenreactie op de locale eetsector...Op de campus zit een Wendy, pizzahut en dat soort crap. Laatst in een sportbar zt ik aan de bar sport te kijken (goede zin he, sport-bar) en bestelde een salade van de menukaart. ??? zo keek de medewerker, 115 kilo (250pbs) zeker en mijn leeftijd mij aan. Are you shure? Yes I am. Begon ik toch te twijfelen, gewoon, je wilt toch niet als de homo van de sportbar bekend komen te staan, dutchie. Maar de salade kwam, en weet je wat- het was het beste wat ik tot nu toe besteld heb, afgezien van de hamburger om 11 uur ‘s ochtends op 1 januari (zeker omdat we vergeten waren de avond daarvoor te eten- God bless Beer Pong).

(Voor geinteresseerden in Amerikaanse volkssport: http://www.youtube.com/watch?v=NRrU8aiZ9fM)

Zometeen ga ik naar een ijshockey game van de universiteit.

Go Northeastern University!!! Roep ik dan...Go Huskeys!!! Vervolgens- dan ben ik stil. Schijnt wel leuk te zijn, cheerleaders ook enzo- koud lijkt mij dat, maar ik ben dan ook geen cheerleader. Ze vroegen mij wel, maar ik heb het te druk.

Laatst ben ik naar het musem of fine arts geweest, dat was best wel mooi, ze hebben een indrukwekkende collectie daar. Op mijn best voelde ik me toen ik zag dat ik de werken van Van Gogh het mooist vond (je wordt hier

vanzelf een patriot). Renoir en Monet hebben ook niet zitten kloten vroeger, eerlijk is eerlijk.

Jammer was dat er maar één beeld van Rodin aanwezig was, ik ben een behoorlijke Rodin-Hooligan...

That is it, I am gonna quit.

Nu met de schooldrukte en alles zal ik minder vaak mijn blog bijwerken maar dat geeft jullie ook wat rust.

Ten slotte wil ik echt nog zeggen dat ik het te gek vind dat mensen zo enthousiast zijn over het blog. Dat is echt leuk om te horen en te lezen, velen dank daarvoor!

colleges, stoelen en vakken

Gister voor het eerst echt naar school geweest! Northeastern Baby. Eerst de hele dag op school doorgebracht want Marjolein en ik wilden wat extra informatie over de vakken weten en niet zomaar afgaan op een naam op een lijstje. Dus hebben we met Lauri Mastone gesproken, dat is de dame die onze contatcpersoon was toen we nog in adam waren. We waren beiden heel benieuwd hoe deze dame er nou werkelijk utzag. Ik dacht dat ze jonger zou zijn, aangezien ze mij had toegevoegd op facebook...maar ze is in de 50. Kan ook,maar ik denk ‘laat het internet aan de jongeren over!'. Maar we zijn redelijk geholpen. We mogen 3 graduate vakken (master-niveau) kiezen of 2 G en twee undergraduates. Dat is wat ik ga doen. Ik zag namelijk dat een vak van de G vereist dat je 10 boeken (!) leest. Nou is dat sowieso belachelijk veel werk, maar daarbij ook nog eens rete duur. Dus die valt af. Wel jammer was een vak dat ik zo graag wilde doen, ‘Communities and crime' al helemaal vol zat. Ik ga straks nog proberen of iemand zich terugtrekt. Het lijkt me echt een vak voor mij, wat mij interesseert in mijn verdere carriere. Maar goed. Wat doe je eraan? Het college werd gegeven door Peter Manning, een redelijk grote meneer in de wereld van Criminologie. Bijna alle mensen in de zaal, een stuk of 30, vonden het volgens mij heel saai. Ik vond het allemaal wel spannend, maar mede ook omdat het mijn eerste Amerikaanse college was, denk ik. Het was een klein soort van vergaderzaaltje, met hele relaxede stoelen, altijd gunstig wanneer je 2.5 uur (!) moet zitten zonder een pauze. (DINSDAG) Maar vandaag had ik ook een college, en daarbij zaten we eigenlijk gewoon in een soort van groot lokaal, zonder hoogteverschil hierin. Dit was dan ook een undergraduate vak, die verdienen blijkbaar nog niet de goede stoelen, you gotta work you way up, I guess. Vandaag had ik het vak Race, Crime and justice- het wordt gegeven door een Australische jonge professor, niet bekend verder voor mij. Maar hij was wel heel geestig, heeft een leuk accent en kan goed vertellen, maar dit was eigenlijk nog maar een inleiding over het vak, duurde ook maar een uurtje bij elkaar. Gelijk de toon gezet heb ik. We zaten daar met zo een 40 studenten, en hij vroeg of we wilden vertellen wie we waren en waarom we dit vak hadden gekozen en zo. Hij keek door de zaal, niemand zei wat- niemand durft/wil. Ik greep de kans en stelde mezelf voor en vertelde dat ik van adam kom en benieuwd was naar hoe ze hier in Amerika aankeken tegen rassenkwesties in criminaliteit en dat ik dat interessant vind omdat het in Nederland op dit moment ook erg speelt. Hij vond het heel goed dat ik in mijn tweede taal openlijk durfde te spreken als eerste. (En hier komt het, in Amerika is jouw participatie een deel van je cijfer! De eerste klap is een daalder waard, of een dollar- zeg maar. Verder heb ik boeken gekocht, en de verwachte mokerslag bij de kassa bleef achterwege (jee), ik kocht boeken voor twee vakken en dit kostte ‘slechts' $110, dat valt wel mee. Morgen heb ik een heel cool vak, te weten Crime Films and society! Schijnt heel gaaf te zijn. Over de invloed van de films en het verheerlijken van de criminelen en dat soort stof, cool he? We gaan de shawshank redemptionanalyseren en volgens mij ook seven. Echt gaaf. Ook kan ik het vak dat ik heel graag wilde doen gaan volgen- het vak Communities and Crime. Dit ligt in het verlengde van mijn carriere (glazen bolletje). Het zat eerst vol, maar ik ben gaan zeuren om er toch bij te kunnen, en toen bleek dat ze de colleges naar een grotere zaal verplaatst hebben (niet speciaal voor mij, maar who cares, right?) Gister na het college, kwamen de Amerikaanse studenten naar mij,'are you new here, blabla...' En vervolgens vroegen ze of ik meeging om wat te gaan drinken met hen, bij de kroeg aan de overkant. Heel gezellig en heel vriendelijke medestudenten. Zo kom ik er wel, iedereen neemt je mee op sleeptouw- zonder dat ik me ongemakkelijk hoef te voelen. De kroeg wara we heen gingen trouwens: Iets groter dan het café van mijn tante, maar hoeveel tv's hangen daarin? Gok maar...niet minder dan 11. En deze op 5 verschillende netten. Split vision, ofzo. Ik ga hangen, want ik ga zo met Gordon en zijn vriendin naar de beste jazz club van Boston! Hoe vet is dat? Ciao

stadswandeling Boston...

Peoples!!! How are you all doing in the cold frogland?

Ice skating, huh, that is so awesome, good for you. I love it, I love everything in Holland, you guys are so crazy, that's amazing, no really!

Zo reageren Amerikanen op mij en mijn verhalen, en je kunt er veel van zeggen maar ze zijn (bijna altijd) enthousiast en opgewekt. Ze zien overal het goede van in, of ze doen althans alsof ze altijd positief denken. Ik denk dat daar een groot deel van hun kracht ligt, realistisch zijn ze soms net even off track, maar het is goed gezelschap. Ze lijken zich ook in het geheel niet zo druk te maken hoe de ander jouw woorden op waarde schat. Jij zegt het toch, daar gaat het om- niet per se omdat jij geweldig bent maar omdat jij dat wilt zeggen. Dus mensen bekommeren zich hier niet of jij het wel allemaal gelooft dat wat zij zeggen. Have a wonderfull day, you and your family- zeggen mensen wanneer ze uit de T stappen, soms niet eens verstaanbaar voor de bestuurder. Maar ze zeggen het wel/toch. Het intrigeert mij enorm, deze soms overdreven vriendelijkheid. De vriendin van Gordon is hier nu bij ons, zij is een hele aardige meid, en zo Amerikaans als ze zijn kunnen, beter worden ze niet gemaakt. Alles wat je doet, is awesome enzo, heel de dag door. Het is gewoon voor hen om zo enthousiast te zijn zonder dat ze dit gelijk terugverwachten. Ik probeer ook zo enthousiast mogelijk te zijn, maar ik doe dit door de dingen die ik echt meen en belangrijk vind te benadrukken en daar iets over te zeggen. Ik ga me niet verloochenen door te zeggen:'oh you have a car? That is so wonderfull! Oh, it's a small one? That can be perfect! Oh, it is your parents? Good for you? Oh it doesn't work anymore? You are so crazy, I love it!

Nee dus. Zo ben ik, en omdat ik al 23 jaar buiten de VS leef, zal het hen ook niet gaan lukken om mij zo te laten worden. Maar de leuke dingen die ik meen kunnen best benadrukt worden, heb ik met mezelf afgesproken. In de paar dagen dat ik hier nu ben, zit ik helemaal in het American Football. Ik vond er echt niets aan, vond het een raar spel, maar Gordon zat het te kijken en ik keek mee, en alles wat ik niet snapte vroeg ik hem direct. Nu begrijp waarom het allemaal zo gaat als het gaat. Het is heel spannend om naar te kijken. Alhoewel basketbal mijn favoriet zal blijven. Ik heb mijn kamer een beetje meer gepersonaliseerd, ik wil niet een half jaar uit mijn koffer blijven leven. Alhoewel als er één koffer is van waaruit ik zou moeten leven, dan zou het wel de mijne zijn. Misschien geef ik hem wel aan een homeless guy (VS mensen doen veel aan charity...)huis, tas, sportschool en tuin inéén. Goed...blijf erbij Tyas, hier zitten de lezers niet op te wachten...Back to business dus.

Vanmiddag heb ik een door de Northeastern University (verder: NU) georganiseerde stadswandeling gemaakt. En wat blijkt nou? Boston is een mooie stad, echt wel (voor vs begrippen dan, he). De gids wist een hoop te vertellen over de architectuur van de stad. Een hoop engelse invloed natuurlijk, maar daarnaast ook veel Franse kopieer trucs en griekse hoogtijdagen kaperij.

Daarnaast ook een hoop lelijke gebouwen, wolkenkrabbers en ander misbaksels. Maar de toch was leuk om te lopen, alhoewel het wel heel erg koud was. By the way, ik heb ergens een foto van een lantaarn, en dat is een echte olielamp, die elke dag aangstoken wordt. Ook zijn we langs de Trinity Church gelopen, de beroemdste kerk van de VS. En ik heb een meertje gezien waarop geschaatst werd! Was leuk om te zien. Enig minpuntje, de andere internationale studenten die zich hadden ingeschreven waren een beetje, zeg maar, niet echt mijn types. Ze waren allemaal heel stil en ze liepen langzaam...Weinig contact gelegd met deze mensen, maar in principe heb ik ook weinig met hen te schaften. Zij studeren allemaal richtingen anders dan de mijne, ik denk dat de mensen met wie ik criminologie ga studeren meer Amerikanen zijn en more outgoing. We zien het wel. Morgen naar school, vakken goed regelen met de juiste informatie van een adviseur, en misschien zelfs al wel college, wie zal het zeggen. Ik snap nooit iets van roosters namelijk. Best lastig, maar iedereen heeft zijn minpuntjes...That is awesome!

Nog een paar geweldige losse flodders om mee af te sluiten:

-De reclames hier zijn keihard. Hier mag je gewoon zeggen, bijvoorbeeld: Pepsi is echt niet lekker, drink Coca cola, veel beter dan Pepsi! Ze vegen elkaar. Wil je eens in een auto zitten die wel lekker rijdt? Dan koop je geen hyundai, maar een Honda!

-ben ik aan het koken (water, water voor thee. Ik was water voor één kopje thee aan het koken), komt Gordon zijn vriendin binnen, Lauri: Oh my god! Is that on fire? Oh you are cooking.

Later vroeg ik haar wat ze dacht, en zij zegt yeah, I saw a flame, and it was unattended... (hahahhahaaa)

First day of school and stuff

3 januari 2009

10:17 (zaterdag)

Yep, ik moet best even wennen aan dat 2009, ik heb gister namelijk- realiseer ik me zojuist- op alle formulieren van de Northeastern 2008 gekrabbeld. Nou, daar zullen ze wel uitkomen, lijkt me zo. Sowieso is het soms verwarrend, want eigenlijk schrijven zij de datum in de VS, mm-dd-jj, maar soms willen ze het weer andersom. Vaag, maar ik doe meestal maar de naam van de maand opschrijven om verwarring te voorkomen bij de lezers. Gister voor het eerst dus naar de uni.

gek, ik heb nog niet alles kunnen zien, maar wel zag ik bijvoorbeeld al dat zij eigen Universiteitspolitie hebben, hoe gek wil je het hebben? Rijden over het terrein daar in de wagen. Ok. Met de ‘T' naar school gegaan, was wel aardig trouwens, Aaron en Gordon hadden me verteld hoe ik moest gaan, welke T en welke kant op, en toen ik hier van huis wegging, moest ik zoeken aar de halte van de T die ik moest hebben. Ik was de verkeerde kant opgelopen, en na zo'n 20 minuten besloot ik dat het tijd was de andere kant op te lopen. Ik kwam een persoon tegen, een jongen van eind 20 van immigratie afkomst. Ik vroeg hem of hij wist waar mijn halte was, maar hij kon me niet veel meer helpen dan een beetje wijzen. Dus ik die gewezen kant op. Enkele minuten later, hoor ik wat getoeter naast me, een auto- ik kijk opzij, wenkt een persoon mij in die auto. Ik loop erheen en het blijkt mijn wegwijzer van zojuist te zijn. 'Get in, I will take you there, it's to long to walk' (dat to long to walk al snel bij hen het geval is, behoeft geen uitleg...). Maar wel heel erg vriendelijk- hij had het ook niet kunnen doen. Ja toch, niet dan? Twee dollar betaald in de T en hoppa, let;s go concer the World! Awesome.

Bij Hynes Convention Centre uitgestapt, vanaf daar is het een klein kwartiertje lopen. Kan ook nog verder met ov, maar kost weer meer geld en duurt misschien ook langer, misschien ook niet- maar lopen is leuk, want zo zie ik nog eens iets, zeker in het begin.

Ik was veel te vroeg op school, moesten ons om 1330 melden, en ik had om 1200 met die twee NL meiden afgesproken. Ik was daar al om 11 uur ofzo, wilde zeker weten dat ik het op tijd zou kunnen vinden enzo. Gelukt. Allerlei andere internationale studenten warenzich aan het inschrijven, dit bleken allemaal undergraduate studenten te zijn. Ik wachtte in een kamer waar veel mensen (Lees: Aziaten) zaten. Ik begon een boekje te lezen, en na een half uur komt er een medewerker van de NU naar mij toe, en vraagt een beetje paniekerig, Oh sorry hebben we jou je pasport nog niet gegegen, hoe kan dit, jij zit hier al zo lang? Ik vertelde dat ik gewoon aan het wachten was op mensen, maar het bleek dus dat ik in een wachtruimte zat waar de mensen hun pasport terug kregen dat ze eerder in een andere kamer hadden ingeleverd. Maar ik mocht hier gewoon wachten en ging dus verder met het lezen van mijn zielsverwant Charles Groenenhuizen's Amerikanen zijn niet gek'. Redelijk vermakelijk, maar geen de waarheid. Toen kwamen die meiden uiteindelijke om 1245 en waren we voor het eerst met zn 3en bijeen. Evelyn heb ik al eerder gezien op de VU, Marjolein zag ik nieuw. Aardige meiden, allebei. Verder wil ik vooralandere, en dan vooral Amerikanen leren kennen, voor onderbouwing van mijn onderzoek... Maar oh mijn god, wat een hoop Chinezen en Japanners, die mensen gaan echt de wereld overnemen! Let op mijn woorden. Op de Uni was het een beetje rommelig. Toen we ingeshreven waren, bij de ISSI, hun bureau internationalisering, was compleet onduidelijk what to do, inschrijven voor vakken (welke vakken, en waar), een NU ID pasje halen, hoe en waar in Godsnaam?, naar huis gaan en dan what? Wij besloten een poging te gaan wagen om in te schrijven voor vakken, leek ons redelijk belangrijk aangezien er een kans bestaat dat vakken volzitten met VS studenten die voorrang hadden bij inschrijven. Zo gezegd, zo gedaan??? (5 tegen 5 geluidje, u-h-uh). Niet dus, inschrijven voor vakken kan alleen online, en om online te gaan heb je een pasje nodig om de computer te activeren en om een pasje te hebben moet je bij vakken zijn ingeschreven, HOE IS HET? Na veel gehannis is het dan gelukt om ons voor 4 vakken in te schrijven, maar het is nog maar de vraag of ik wel deze vakken wil gaan doen. Het was zo vaag wat je mag kiezen, hoeveel en waaruit, hoe lang een vak duurt, blijkbaar geen 8 weken maar 16...Dus ik ga maandag ochtend naar een studieadviseur die mij maar moet gaan helpen deze vragen en nog enkele andere vragen op te lossen. Ook wil ik dan de sportschool (Your boy is getting fat in here, HELP) en misschien een soccer team regelen, eens kijken hoe dat werkt allemaal. Om 1730 waren we eindelijk klaar en konden we naar huis. Op de uni boden ze voor de int studenten allemaal leuke dingen aan waaraan je kunt deelnemen. Zo ga ik zondagmiddag een stadswandeling maken door Boston, binnenkort naar het Fine Museum, Little Italy, naar nog iets en Skieen in New Hampshire. Best wel leuk allemaal en helemaal gratis. Er zitten zo een 2700 int studenten op de NU, fockin veel.

Toen ik thuiskwam heb ik het C en fredje geskypt, maar niet voordat ik eerst boodschappen had gedaan. Ik zat in de T naar huis, en ineens zag ik een supermarkt, een hele grote zelfs. Dus ik gelijk de eerste halte er uit gevlogen en de supermarkt in gerend. Eindelijk normale maaltijden vloog er door mijn hoofd. Hoera. Spullen gekocht om bami te maken, zelfs verse groeten en alles. Die supermarkt is- hoe kan het ook anders- groot, bigga. Ik vond het schitterend om in zo een supermarkt te zijn, als je alleen al kijkt naar de soda afdeling, twee hele rijen vol, zelfde verhaal voor diepvries, they sure love diepvries.

Maar uiteindelijk wat bami spullen gekocht, wat zee en shampoo, wc papier en beleg. Quanta costa? $86! That's right. Het zal wel zo horen of iets dergelijks. Nu had ik natuurlijk ook geen bonuskaart, bij werkelijk elke winkel kun je een bonuskaart krijgen en wanneer je niet oppast, sta je binnen de kortste keren met meer pasjes in je handen dan Nigeriaan in Amsterdam (Zij ‘scammen' alle pinpassen vanuit Amsterdam door heel Europa). Dus...Toen naar huis, met de boodschappen. Daar heb ik dus met Fred en C geskypt, was leuk en gezellig. Skype werkt echt goed, heel relaxed.

Toen kwam Gordon's (ex?) vriendin naar ons, vanuit virginia geloof ik. Hele aardige, uitbundige meid, brengt gezelligheid mee in elk geval. We zaten lekker te kletsen, zij was heel geïnteresseerd in wat ik allemaal van de VS vond, zij was zelf in Europa geweest en in Amsterdam. Heel gezellig. Op een gegeven moment gingen zij naar Gordon;s kamer, maar deze grenst aan de woonkamer waar ik nog zat. Ik wilde hen niet ongemakkelijk laten voelen dus eerst heb ik de tv harder gezet en vervolgens maar naar mijn eigen kamer gegaan, lekker rustig gechilled. Ik heb twee afleveringen van Ranking the stars gekeken, toen lekker naar het licht uitgewerkt.

Vandaag ga ik op zoek naar stekkers van verloop, want een paar dagen terug heb ik de verkeerde gekocht. Ik bezit nu slechts één stopcontact, dat is zo niet handig. Dat dus doen en kijken of ik ergens een cheap bureautje op de (kredietcrisis)kop kan tikken...