14-1-09

Woensdag

WAARSCHUWING: DE VOLGENDE TEKST KAN DOOR SOMMIGE LEZERS ALS ZEER SAAI ERVAREN WORDEN, WEINIG ACTIE-BELEVENIS, LANGDRADIGE VERHALEN OVER GEDACHTEN. JUST SO YOU KNOW. VOEL JE NIET VERPLICHT HET UIT TE LEZEN....ER VOLGT GEEN BLOG -OVERHORING BIJ WEDERZIEN)

Lieve lezers, vandaag wil ik het hebben over zwart-wit. Amerika is zwart-wit. Punt.

Maar laat mij wel ontdekt hebben dat zwart wit ook heel interessant kan zijn. Wat beweegt mensen om niet een kleurig plaatje te hebben, vraag je je af? Ik realiseer mij dat ik een idee heb of had (daarover meer wanneer ik vertrek) waarbij ik dacht dat kleur boven zwart-wit staat. En dat iedereen daar zo over dacht. Dit alles wel in samenlevingen en situaties waarin dit op een hoop vlakken, maar in ieder geval economisch, mogelijk is. Sterker nog, ik wil best geloven dat je wanneer je een televisie in je huis hebt staan en deze zwart-wit is, je hier prima mee kunt leven- beetje ouderwets maar ik snap je. Wat ik echter (niet diect) snap is dat wanneer deze tv kapot gaat, je in deze contempory society vervolgens weer een zwart-witte tv koopt. Gaat er moeilijk in bij mij. En dat is de huidige situatie hier eigenlijk in een notendop...(voor de mensen die dit lezen en slim zijn (en de andere help ik)- Ik realiseer me dondersgoed dat ik nu zelf zwart-wit aan het typen ben (maar waar je mee omgaat, raak je mee besmet...))

Een land dat zo verschrikkelijk vooruitstrevend is, en op talloze posities de absolute nummer één bezit, heeft op sommige gebieden een positie waar ze onder doen voor het vaticaan, zeg maar. Ik ben constant aan het werk om een gevarieerd beeld te krijgen die mij moeten helpen om mijn zoektocht naar Amerika's X-factor te vinden.

Zo verworden ritjes in de T (soort metro) tot communicatieve speurtochten, variërend van de koptelefoon aflaten, ‘eardorpping'(afluisteren) wanneer John en Jennifer naast me komen zitten tot in een lege T, 's avonds laat zo dicht mogelijk bij de bestuurder gaan zitten in de hoop deze behoefte heeft aan een gesprekje. Gesprekjes zijn goud. De bestuurder is vrolijk, vertelt hij. Hij heeft gister namelijk een nieuw baantje gevonden voor de avonduurtjes. Nachtportier van 00:30 tot 04:00 waarbij hij gratis koffie mag halen bij de koffiebar van het naburige hotel. Dan slaapt hij om 10:30 weer mij en mijn makkers bij welke halte af te zetten. Veel werk, zeg ik hem. Valt wel mee, antwoordt hij- bovendien maakt zijn vrouw hem het toch lastig als hij toch is. Op deze manier heeft deze man niet eens geld genoeg om het weekend zich te gedragen als een echte VS'er: Consumeren. Want wie denkt dat je met 2 baantjes dikke flappen in je zak hebt, heeft het mis. Zijn vrouw is gewond geraakt tijdens de bevalling van de dochter (of net hierna). Onverzekerd gezin...Ziekenhuisrekeningen zijn hier ontzettend hoog. Dit komt mede door dat zo hier een onwijs vernacheld systeem hebben. Mensen die echt, echt, echt niet kunnen betalen moeten toch geholpen worden. Ziekenhuizen don't like this at all...Dus wat doen ze vervolgens, om toch deze rekeningen vergoed te krijgen, verhogen ze de kosten voor de wel betalenden... Er zijn veel mensen (die mede door dit systeem) die echt de rekeningen niet kunnen betalen (ja, dit zijn voornamelijk Obama's neven...maar dat terzijde). En mijn T bestuurder had destijds één simpel baantje (ik ben vergeten wat dit was, sorry, het was laat- en Samual Adams had gevloeid) en dan val je zeker(!) niet in de categorie die niet kunnen betalen. Conclusie is dat de beste man een rekening aan de broek heeft hangen van over $250,000...Vrouw werkte destijds, maar ze hoeven niet te rekenen op een uitkering of iets dergelijks, zeker niet de ‘2 dollar' jobs. Maar weet je wat mooi is aan dit verhaal, mooi in de zin van opmerkelijk, is dat deze man niet klaagt op het systeem, dit is de kracht én de zwakte van het systeem, mensen gaan zo denken als van hen gewild dat ze denken. Maar qua veerkracht is het schitterend. Nog beter je best doen, baantje erbij zoeken, als je geluk hebt helpt de kerk je éénmalig... maar het is duidelijk- JIJ moet het doen want niemand gaat je helpen. Daarom leven ze hier alsof elke week de laatste kan zijn, zonder zich elke avond helemaal klem te zuipen of zoiets. Maar ze hebben het verdiend, toch? Zij hebben het geld zelf verdiend met keihard te werken, dus waarom zou je dan veel weggeven, als je ook allemaal kunt consumeren door gadgets te kopen en stuff?

Gek is dat hier wel heel veel gedaan wordt aan liefdadigheid. Het meest in de wereld zelfs. Maar ook hier zit een luchtje (lekker of naar- laat ik in het midden, echt) aan, namelijk gaat elke gift gepaard met een vermelding van de gever. Er zijn speciale plekken gereserveerd in allerlei vormen voor de gevers. Achterop het clubblad, op een plakkaat boven de ingang, op een spandoek bij een voedseluitdeling, etc. En tuurlijk geldt hoe guller, hoe zichtbaarder de naam prijkt.

Moet je voor dit soort daden wel beloond worden of vereerd? Ik was geneigd snel ‘nee' te zeggen, maar ik bedacht ineens dat ik vlak voor ik wegging de situatie in Soedan zo schokkend vond- ik besloot geld over te maken (ook mede omdat Jon Pronk mij hierom vroeg op een goed moment...). Ik maakte €50 over op de giro rekening en toen dit gelukt was, werd mij gevraagd of ik hier een soort bewijs van wilde ontvangen (iets meer dan een bonnetje- meer richting een oorkonde...), dit was gratis (ging via de mail). En ik vinkte ‘ja' aan. Ja. Deed ik. Als ik toch kan kiezen tussen rewarded worden of helemaal niet, ja- doe dan maar, dacht ik bij mezelf. Tuurlijk blijft het anders als je een plekje publicity (ik stop die Engelse woorden er gewoon in, om jullie te pesten met mijn schrijfaccent (niet dat ik denk dat jullie deze woorden niet kennen)) koopt, dat het charity is- thans so be it, of dat je echt goed wilt doen en dan vervolgens hier voor vernoemd wordt. Maar minder zwart wit dan op het eerste gizcht.

Alles is actie. Alles is heftig. Alles is gemaakt. Alles is bedoeld. Alles is alles.

Een jongen in de kroeg- kort haar, strak shirt, breed van postuur en vrij grote handen- raakte met mij in gesprek en we kwamen op kritiek op Amerika. ‘What?' -houding veranderde, hij ging rechtop staan en keek me strak aan. ‘Oh just things' probeerde ik nog. ‘No what?' Ik vertel hem dat wij het vrij oneerbiedig vinden zoals zij met hun medemens omgaan op het sociale-stelsel-vlak. Hij was niet al té dom (geschatte IQ: 92), liet het even tot zich doordringen wat ik zei. ‘I gonna take a piss- right back'. Tijdens deze toilet-pitstop komt het tot hem, want hij opent de deur van de wc, loopt recht op mij af en zegt: ‘Did you guys ever heared of Darwin? There are just people. Those who can't make it, are weak'- Einde van onze discussie. Niet omdat hij heel kwaad was of het er niet meer over wilde hebben, maar omdat hij weer verder ging met zijn potje 8-ball (poolen).

Waarop ik hem voor het gemak maar even stereotiep. Deze jongen komt uit een familie waarin eer, zelfbehoud en orde met de paplepel zijn ingegoten. Zijn opa, vader, broer en neef zitten in het leger, hij ook- if it wasn't for his right arm- baseball college), en thuis wordt hem geleerd om voor je eigen te zorgen want niemand doet dat verder. En als niemand dat doet, dan ga je ook alleen voor jezelf want je bent niemand iets schuldig en zeker de maatschappij niet want je hebt het zelf gedaan.

Zwart-wit is niet vanzelf zwart-wit. Het kost uiteindelijk net zoveel moeite om in deze tijd nog een zwart-wit televisie te krijgen. Daar zit een netwerk omheen van instandhouding. De kleuren verhullen iets, zwart overheerst- vroeger was er alleen zwart, wit heeft een plek daarbijgevochten en om een even eerlijk verdeeld zwart-wit te krijgen moet er meer wit dan zwart bij worden gevoegd- het gaat dus de goede kant op, volg je het nog?

Daarbij is het paradoxale dat wat de Amerikanen ook doen, zij zichzelf toch geweldig vinden. Vandaag vertelt mijn professor doodserieus in de les dat Amerika overal de beste in is. Zo, bij mij komt dat aan. Maar de les gaat door. Eigenlijk ben ik de rest van de 2.5 uur een beetje blijven hangen bij het statement. Het zwart- de mening van docent- die inbeukt op het wit- de vele studenten- en het uiteindelijke resultaat van ZWART-WIT.