DInsdag 20-1-09

1101 PM

Vandaag was het dan. De neger deed zijn intrede in het witte huis. Best zwart-wit. Maar de gedachte leeft hier werkelijk dat het vele kanten op kan gaan vanaf nu. Veel mensen hebben hoop in Obama, anderen geloven in hem en weer anderen beginnen sceptische gedachten te uiten. Maar is dit scepticisme of is het een vorm van indekken misschien? Want altijd heeft de donkere gemeenschap, of eigenlijk de donkere gemeenschappen, in Amerika de slachtoffer-rol kunnen, dan wel moeten, spelen. Eeuwenoud wrok, zit levendig verborgen onder een dun laagje. Het is hier groot. Rassenkwesties zijn ingeburgerd, beide kanten inmiddels- de donkeren benadelen de blanken net zo goed. Door sociaal economische verschillen, verschillen de manieren van gescheiden-met-elkaar-omgaan nogal, maar ze zijn er wel. Veel donkere mensen die in een winkel werken, kijken niet naar me op of om, mompelen het bedrag- if you're Lucky- of niet. Blanken bezitten hogere posities en gunnen ‘blacks' geen fatsoenlijke verzekeringen. Maar de zwarten konden altijd vanuit een soort ‘reageeer' positie opereren. Een (logische) reactie op hoe mensen behandeld zijn (en nog steeds worden?). Maar we hebben het mogen meemaken vandaag. Barack Husein Obama is president van de Verenigde Staten van Amerika. Met een ietwat on-Amerikaanse toespraak heeft hij zijn eerste taak als president achter de rug. De toespraak was voor in dit land doorvlochten met opmerkelijke elementen. Obama sprak over de huidige situatie, -als een rain, storm- en hij sprak over de gevolgen van levenswijzen die zo niet verder kunnen. Hij maakte de mensen bewust van wat er aan de hand is. Hij is eerlijk- dit is men niet gewend. Tuurlijk vervolgt hij met de ‘hoop' boodschap want of zij de situaties aan kunnen daar in Amerika? ‘Yes, we can!'. De tijd is gekomen waarin donkere mensen zich niet langer kunnen veroorloven om de reactie-houding te blijven handhaven. Obama is op het podium, the black man who has become president. Hij mag nota bone het volledige Witte huis laten ‘pimpen' door Michelle (by the way, the analisten hier hebben het volste vertrouwen dat ‘she is gonna do great, no I think she is going to be fantastic? How about you, Cindy, what do you think? Well, I know she has such a good style, that is a straight success, the white house will have never look better.'

Er staan problemen voor de deur, maar tegelijkertijd staat daar ook een deel van de oplossing. Re-united. In één persoon. Half zwart/half wit.

Mijn professor had ons vrijgegeven om te kijken (het vak Race, crime and justice). So we did. Er was ook een mogelijkheid om het op school te kijken op een groot scherm, maar ik wilde iets meer sfeer proeven, wat meer de drukte in. Hopen op huilende mensen op straat en vreemden knuffelen...we besloten om naar een kerk te gaan in het hartje van Boston, de Old South Church. Hier waren nog zo een 700 andere mensen die ook naar het grote beeld in het midden. Een 9foot inch Sony Flat-triniton net voor de apostelen, onder het toeziende oog van die andere verlosser.

Allerlei mensen zaten hier, merendeel was blank, een aantal van hen was hoog bejaard, een groepje was dakloos en ga zo maar door. Wit en zwart door elkaar. Jong en oud. Mensen hadden hun (ten minste ga ik vanuit) kinderen meegenomen, om ze jong te laten proeven...

Mooi is dat iedereen hier meedoet, vanuit de volle overtuiging. Everybody rise.

We klapten alsof het geluid via boven moest. Het was een heel bijzonder gevoel, om deze lading van zo close niet alleen te mogen aanschouwen maar er deel van uitmaken. Ik stond er bij en ik klapte ernaar. Naar Obama, naar de mensen om mij heen, naar mezelf. Ik stond in Amerika, bij de inauguratie van de eerste Afican-American in Amerika. Ik stond in een kerk met allerlei mensen in een land met problemen, een land met verschillen en met strijd. Maar ik stond daar ook in een land, een land met kansen en ambitie... We wensen Barack alle geluk en steun.

1: (Natuurlijk heb ik een T-Shirt gekocht met Obama President Inauguration Boston...Ik weet dat de foto's enfilmpjes niet all that zijn, maar voor indrukken wel leuk om even te checken!
Leuk nog steeds reacties op het blog. Ik lees dat graag- ik kan niet directop iedereen persoonlijk reageren, maar ik lees het en vind het erg leuk.)

2: (Helaas, het was een mooie bijeenkomst, maar echt hard huilende mensen niet gezien, en niemand anders geknuffeld dan Tom en Maarten...)