zondag 31 mei 2009

4:01 PM

Het kan niet altijd feest zijn. Even is de koek op. American cookies. Tot hier. Ik zal het mezelf uitleggen. Had gister sowieso een behoorlijk zware dag. Vanuit Yosemite vertrokken, wilde de bus van 6:20 in de ochtend hebben. Na behoorlijk lang braaf hebben zitten wachten, vertelde iemand mij dat deze niet reed- zeer fijn. Sta namelijk graag om 05:30 op als ik vrij ben. Wie niet? Nou ja, trouwens, het doet er niet toe- had veel bus pech en dubbel betalingen en een veel te dure taxi rit- omdat ik niet goed had gekeken waar ik -beter- de bus uit had moeten gaan. Anyway, kom ik aan gisteravond bij mijn hostel, gelegen op Hollywood Boulevard. Vond ik best stoer klinken op internet, dus geboekt- eigenlijk blind. Hollywood blvd is weer dat sentiment Amerikaanse dat ik onderhand al had gehoopt uit gepoept te hebben, maar nee, blijkbaar zat mijn maag er nog steeds vol mee. Weer een wassenbeelden museum, een guinnes World record museum (neem wel het woord ‘museum' heel ruim hier, tot verkrachting aan toe), weer een ripley Belief it or not (Ja maarten, wat dacht je dan? Geen rainforest café, beetje jammer). Beetje rondgelopen in de avond daar, maar ik voelde me niet zo super- niet vrolijk genoeg om me daar in te mengen. Ook in het hostel kon ik het even niet meer opbrengen. Het trucje...ik trok het even slecht. 'Hey, how is it going? Pretty good, how about yourself? Where you're from? Oh...(dan iets over dat land zeggen wat je weet- een ‘leuk feitje (nou kom ik zelf vaak nog met leuke dingetjes- vind ik zelf)), cool- I'm from Amsterdam (...) you we can smoke freely. Yeah, a lot of people are doing it, but maybe even more tourists. Oh, yeah-good idea, you should go there if you get the chance..........What are you doing here? How long? Here, in this hostel, or in the states? Oh awesome...where next? Oh that's cool. I have been there, go here and here, don't go there, skip this- do that. (niemand luistert naar de tips die we elkaar op korte termijn geven, iedereen wil het toch voor zichzelf bekijken...). Well, ok buddy- see you later (zeg je dan x-aantal minuten later). Maar gister was zelfs die koek even op. Ik vond de mensen niet zo aardig, niet genoeg om mijn Amerika truc voor op te voeren. Andersom zullen ze ook wel gedacht hebben, hoor. Ik steek de hand in eigen boezem, geen probleem. Vroeg naar bed maar, en hopen dat de volgende dag alles beter is...

Volgende dag, ontbijtje naar binnen gewerkt, beetje gekletst met een dikke Australische meid naast me, ik probeerde het ritme weer op te pakken, en vol goede moed naar buiten gestapt. Eigenlijk bij daglicht niet zo veel anders. En opeens- verstandsverbijstering, soort gevoel van een heftige waterglijbaan waar je in geduwd bent- opeens allemaal water overal- je probeert gewoon te blijven leven, hebt geen idee wat het best daarvoor is- je doet maar iets, en help, voor ik het weet, zit Tyas boven in een dubbeldekker bus door LA. (Uiteraard begeleid door Jessica op de microfoon). Langs alle 135 bezienswaardigheden van Hollywood. What the hell was I thinking? In vredesnaam? Kon wel janken op die bus. Alle restaurants waar ooit wel eens een ster een gratis lunch naar binnen heeft gewerkt (om deze natuurlijk later weer uit te kotsen, blijft Hollywood) werden aangewezen. De favoriete hang-outs van Jay Leno, de nachtclub waar Paris het liefst (!) komt en dan nog een hele hoop zaken over mensen en films waar ik in ieder geval nog nooit van gehoord heb...

Ik snap het ook nog steeds niet- want dat kon je ook verwachten, Tyas. Dus niet klagen nu. Nee, ik klaag puur op mezelf. Probeer nog een passende straf te vinden...suggesties welkom, zoals fooien voor Jessica. De enige reden eigenlijk waarom ik mee (herinner ik me vaag) dat we naar het wereldberoemde Hollywood bord op de berg zouden gaan. Want dat was volgens hen niet te lopen, was het echt wel geweest. Maar na bijna 2 uur in de bus, trok ik het echt niet meer, ben naar beneden gelopen, en toen de bus stilstond om ons foto's te laten maken van de Mcdonalds waar Britney Spears gearresteerd was, ben ik de bus afgesprongen, niet meer achterom gekeken en weg gelopen. Nog ver voordat we bij het Hollywood bord kwamen...He to the laas.

Die mate van het overdadige consumentisme- het is even teveel allemaal. Het is ook een trucje van hen. Overal dezelfde zaken, dezelfde dingen- alles verwordt tot één. Het maakt alles hetzelfde, alleen met verschillende luchtvochtigheden, temperaturen, en accenten. Maar het wordt één brei- de mensen zijn er dol op, en hier moet je de mensen geven wat ze willen. Dus kies je hier of je Pepsi of Coke wilt drinken in een kroeg, schenken ze ‘Heineken' en ‘Amstel', de consument aan top- toorn niet aan die positie, het kost je je kop. Mensen lopen je café uit, als jij slechts 6 bieren op de tap hebt en hun favoriet daar niet bij zit.

Het land is zo gestoord, vooral dan de tegenstellingen die je er vindt. Ik weet alleen nog niet wat nou tot het echte Amerika gerekend moet worden...Suggesties?

YEE-HA, een beetje uit de koers, maar volgend verhaal zal over Cuba (moeten) gaan, dinsdag vlieg ik naar Havana!!! Het leven is mooi, drager van een kroon.

...........