maandag 15 juni 2009

11:59 AM

(madrid, 5 december)

L.A. Hollywood.

Tsja, weer Hollywood, alsof ik er geen genoeg van kan krijgen...Dat valt wel mee, maar goed- geen tweede klaag episode over een film-gekkenhuis episch centrum van de (vrije) wereld. Ik ga gewoon mijn ‘memoires' schrijven met Elvis en Marilyn Monroe naast me alsof dat niet afleidt...Het is gek, vanavond mijn vlucht naar mijn stad, Boston, zou het bijna vergeten, maar dat is mijn stad- echt waar (in Amerika dan, don't worry). Daar ben ik 7 in de ochtend en vlieg ik 7 in de avond richting Dublin, even wachten en dan is de homerun compleet als ik over de thuishonk van Haarlem vlieg om op Schiphol te landen. Zal niet liegen, kijk er naar uit. En dat is tweeledig. Een: ik heb gewoon zin om jullie weer te zien en vast te houden. Jullie dood te gaan vermoeien met verhalen, (voorleessessies te houden van het blog, haha...) en horen hoe het met jou is, in plaats van deze toch voornamelijk één-richting-verkerende communicatie. Ik denk heus aan je. Ik wil met mijn broertje, die ik nu ruim162 nachten niet gezien heb, een potje stoeien en voetballen (kijken of ik dat nog kan, heb hier uiteraard enkel basketbal, honkbal, Football en professioneel show-worstelen beoefend). Ik wil mijn neefje horen kletsen en de Engelse vertaling van ‘de hond' erin stampen. Loek en Daf, ik wil jullie weer kunnen vasthouden en me even het kleine broertje voelen. Mam, we gaan even knuffelen, he. Jules, doe die bbq aan als een ch(i)ef. Rizzo, heb je me gemist, vriendje, koekjes halen bij mijn huis, ja? Natuurlijk, al heb ik nog het genoegen gehad hen eind april te mogen meemaken, wil ik kijken of ik je nog steeds kan optillen, Pien. En Marjon, als ik naast Papa ga staan, kijk eens of we meer op elkaar lijken dan voordat ik wegging, heb het gevoel van wel. (kan ook door het gezichtshaar komen.) En last but not least, mijn vrienden wil ik tonen wat ik allemaal geleerd heb aan vage drinkspelletjes...Miss you guys- tot gauw! Daarbij heb ik de plekken waar in ny geweest ben, zeker Hollywood waar ik dus nu weer ben, wel gezien- klaar mee. En als het einde nabij komt, ga je ernaar toewerken en krijg je er zin in. En zeker, mijn zus gaat trouwen 19 juni, daar heb ik onztettend veel zin!!!

Maar goed, na een paar gekken dagen op gebied van transport, ik durf best te beweren dat er weinig mensen zijn die zoveel tijd gespendeerd hebben in vliegtuigen, auto's en uiteraard vliegvelden en busstations. Plains, trains and automobiles met een beetje verbeelding...Gelukkig heb ik echt een te gekke aan mezelf. Ik heb lol in mijn eentje en ik kan mij uitstekend vermaken. Ga op eén arm zitten voor 20 minuten, tot deze goed slaapt en dan dingen opppaken proberen. Kan inmiddels een large kop thee oppaken (als deze halfvol zit). Luister Amerikaanse meisjes aan de telefoon af. Kan het niet precies uitleggen, maar cabaret van de bovenste...'OMG Tiffany, that's not fair. He cannot say that, what did Justin say? No way, well good thing you are going to you parents this weekend, just let him feel it. By the way, we need, no when I say we need, we need! to go shopping this Tuesday, the basement gives 20% discount, and let's go for lunch at the place where Sue works. No me either, she was so mean last time, but she is always giving us discount. No, have to wait another hour so we got the time, but wait up, my dad is still on the line, I put him on hold when you called...' Maar goed, aangezien ik zondag de 14e Cuba verliet om 5 uur in de ochtend, begon eigenlijk de grote terugweg dus. En aangezien ik van verhalen met een kop en een staart houd vraagt/schreeuwt de grote terugweg dus om een afronding. Het uitstapje naar Cuba, hoe heerlijk dat ook was, hoe bijzonder het land ook is, laat ik even buiten beschouwing hier. Amerika, het land dat mij toch wel zo met open armen ontvangen heeft. Ik kwam met mijn armen weid gespreid, maar droeg wel een (onzichtbaar) kogelvrij vest onder de kleren, zeg maar. Ik zwaaide de scepter, het scepticisme vierde hoogtij. Mijn vragen die als een rode draad, hopelijk, door mijn blog geweven zat- in de Boston tijd dan, vragen om op teruggekomen te worden. Een antwoord zou te pretentieus zijn, en niet dat ik daar vies van ben maar hier niet zo op zijn plaats. Daarom, beknopt, de op smaak gebrachte mening van de auteur.

1:Hoe zit het met de zelfreflectie van Amerikanen?

A: simpel, zelfreflectie, in de zin zoals wij dit kennen, is de Amerikanen vreemd. Ze kennen het simpelweg niet. Het is aanwezig tot op een bepaalde hoogte, alles wordt enkel vanuit Amerikaans beeld bekeken, en zo bekijken Amerikanen ook zichzelf in vergelijking met anderen. Kleding, muziek, gebeurtenissen- alles hoeft enkel een Amerikaanse gangbaarheidstest te doorstaan. Verder is niet van belang. Maar de andere kant is ook te begrijpen. Het land is zo groot, je wordt heel weinig geconfronteerd met buiten-VS. De overheid stimuleert het niet, en om eerlijk te zijn ook het gebied buiten de VS zelf niet. Sneertje kritiek her en der, maar de Amerikanen zien steeds meer van de wereld op hun land gaan lijken...

2: Is er wel één Amerikaanse samenhang tussen alle inwoners, waar bestaan deze algemeen gedeelde waarden uit?

A: Nee, Amerika is zo groot, en heeft 300 miljoen inwoners. Onmogelijk is het om alles over hetzelfde kammetje te scheren. Want er bestaan dus steden zoals Las Vegas en Hollywood, wat complete gekkenhuizen zijn. En ik werd er zo loco van dat ik bijna dit heel Amerika kwalijk nam. Maar als je realistisch denkt, als echt alle Amerikanen dit zo super vinden, was het hele land een grote visuele aanranding (Maarten's term uitvinding) vol met Neon verschrikking en dansende piraten en siliconen-tieten geweest waar je je portefeuille blijft trekken...en dat is het niet. Tuurlijk heb je New York, LA, grote steden vol schermen en drukte, maar wat ik hiervoor een beetje vergeten bleek te zijn, is dat je natuurlijk giga gestrekte gebieden hebt in de VS, waar niks is. Dorpjes plat land met bergen en heuvels waar ze spugen op het VS'se (mooi geschreven zeg) stadsleven. Dus er is niet een gedeelde samenhang te bekennen. En daarnaast heb je uiteraard nog de blanken en de negers, die grotendeels niet op één (was) lijn (letterlijk) zitten. De vraag is hoe Obama hiermee aan het werk gaat. Bruggen bouwen blijft moeilijk over heftige rivieren met slecht materiaal...

3: Hoe kun je zo rijk leven als je eigenlijk helemaal niet zo veel geld hebt?

A: Dat is misschien een tijdelijke doodsteek voor de Amerikaanse, en daardoor de wereld-, economie, maar het idee is gebaseerd op hoop (niet enkel Obama's hoop). Veel van deze hoop is pure naïviteit, maar het wordt er wel vrolijk door. Mensen steken elkaar een hart onder de riem, wensen elkaar geluk, hopen altijd op het beste en geloven niet in falen. Dit heeft meerdere uitwerkingen, sommige mensen gaan gebukt onder deze Amerikaanse droom helaas, en zijn terug te vinden op straat met een lege koffiebeker in de hand...en anderen stijgen tot ongekende hoogtes uit om hieraan te voldoen. Maar de boodschap ‘hoop' op zichzelf kan natuurlijk nooit negatief zijn en ik vind dat wij daar best iets van zouden kunnen overnemen. Ik ga ermee starten. 'Ik hoop dat als ik terugkom, iedereen mij €75 geeft' haha...

4: WAAROM VOEL IK MIJ ZO BIJZONDER NU IK HIER NU IN AMERIKA EEN TIJD MAG DOORBRENGEN?

A: Dit heeft te maken met, wat ik noem, de mythe rondom het land Amerika. Je hoort, ziet, weet zoveel over Amerika, maar hoe accuraat is dit? Omdat ik dit niet wist, voelde ik mij heel bijzonder om dit te mogen gaan onderzoeken. Met mijn eigen, scherpe, ogen kijken hoe de sociale interactie processen lopen. Het is een knotsgek land met verschrikkelijk mooie dingen. Ik ben werkelijk fan geworden van het grootste gedeelte hoe zij met elkaar omgaan. Mensen praten met elkaar, of zeggen elkaar gedag bij het instappen van de bus. Mensen houden de deuren, tot op zwaar overdreven afstanden waardoor je je ongemakkelijk gaat voelen en met je zeventien boodschappentasjes gaat proberen te rennen- en je appels door de gang heen rollen..., voor elkaar open en medewerkers van etablissementen zijn vriendelijk tegen je (meestal om hun fooi bij elkaar te schooieren...). En hoe oppervlakkig dit ook mag zijn, het is gewoon prettig. Het kan toch geen kwaad, iemand een fijne dag te wensen? Doet mij geen kwaad hoor, als ze dat zeggen als ik de Starbucks verlaat...Amerika is werkelijk een land voor dromen, je kunt het er maken of er alles verliezen. Europa is ietwat op safe spelen, vinden zij in Amerika. Dat, onze mooie oude, cultuur ook een reden zou kunnen zijn om in Europa te wonen, is lastiger te begrijpen. Je kunt daar toch heen voor een flits-vakantie en in twee weken alles zien in ‘dat Europa'...Verder speelt voor mij dat ik de kans heb gekregen hier te studeren aan een schitterende universiteit. CV is gebuild, hoop ik maar. Ik heb een schitterende ervaring meegenomen voor mijn studie, netwerkje uitgebreid en geen haar spijt op het hoofd van al het geld dat het allemaal bij elkaar heeft gekost...Daarnaast heb ik sociaal een geweldige tijd gehad. Ik heb zoveel mensen leren kennen, veel nieuwe vrienden gemaakt, er is een compleet peloton dat plannen heeft nu naar Amsterdam te komen...Ook de Nederlandse medestudenten zijn blijverds... De mogelijkheid gekregen mezelf beter te leren kennen, en ik vind mezelf leuk- vind dat ik op goede wijze met de verschillende dingen hier ben omgegaan, heb mezelf echt ontwikkeld (niet bedoeld als veren in mn eigen billen, maar wil je laten weten dat ik het een geweldige ervaring vond) en kom zeker sterker terug naar Nederland.

Alle mensen die mijn blog hebben gelezen, jullie weten zelf wie je bent, het is voor mij echt onwijs te gek geweest jullie reacties (op het blog en de mail) te lezen. Het heeft mij zeker geholpen om te weten dat mensen geïnteresseerd waren in wat ik doe hier en hoe dat gaat. Het lezen van alle reacties en mailtjes deed goed in de zwaardere tijdjes...Thank you so much, you all were awesome. (denk dat ik mijn blog gewoon doorzet in NL, ik heb een spreekbuis nu, je boy houdt van het podium, haha....)

Tot gauw!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1

Kus- vooruit- ook voor de mannen...

MrvanBoston