Suriname
Lieve mensen,
Zoals velen van jullie ongetwijfeld reeds gehoord hebben, ben ik afgelopen zondag (8november)vertrokken naar Suriname. Hier ga ik onderzoek doen om mijn scriptie af te schrijven, en zal daarvoor vijf maanden blijven. Uiteraard ga ik -in veel bescheidenere mate dan voorheen- mijn belevenissen via een blog aan jullie kenbaar maken. Op dit moment is het nog onduidelijk of dat op dit blog gebeurt (mocht je sowieso niet meer geïnteresseerd zijn in mijn avonturen,kun je je sowieso uitschrijven van de mailinglist)of dat ik een nieuw blog, met gepastere titel ga aanmaken. Ik laat het weten.
Toi toi -T-
fietsen voor/door de hoofdstad
Tsja, niet te stoppen niet te stuiten. Soms is het raar hoe je eigen gevoel je soms in de zeik kunt nemen, he. Sinds enkele maanden dus woonachtig in de hoofdstad, en op weg naar huis fiets ik met grote regelmaat door de Reguliersdwarsstraat. Men mag weten, de homostraat van ons homo-tolerante land...Nu heb ik een fiets die behoorlijk Amsterdams overkomt. Zwarte hoge herenfiets, met trendy mandje voorop- zo handig voor de boodschappen (who am I kidding, er past precies een krat bier in...Nou ja, feitelijk is dat ook boodschappen doen) want waar moet je in hemelsnaam je auto nog kwijt in het centrum van 020? Lekker klimaat verantwoord, het doet toch goed wanneer ik alles open moet ritsen vanwege de door het trappen ontstane hitte (dit versterkt door het feit dat ik me als een eskimo kleed in de ochtend bij vertrek omdat ik het koud heb, net uit bed en douche, vervolgens hier spijt van hebbend na twee trapper-omwentelingen) dat het klimaat neutraal bezig ben, ik weet niet- hoe klimaat vertievend is deodorant? Ik weet het soms ook niet meer hoor. Maar daar ga ik dus. Op de fiets. Zwetend of niet- laat ik even in het midden. De straat gevuld met homoseksuele mannen, weet niet waarom maar het zijn toch voornamelijk mannen- meestal een groepje van 3 of 4 met één vrouw hierbij, maar goed...En wanneer ik hen dan passeer, vraag ik me altijd of zij naar mij kijken. En als ze kijken, wat ze dan vervolgens vinden. Alhoewel ik me totaal niet aangetrokken voel tot het homoschap, ik val echt op vrouwen, ben zelfs in het bezit van een relatie met een niet-man- tóch wil ik het weten. Toch hoop ik stiekem dat ze mij een interessant object vinden. Ik zou me, denk ik, toch niet heel verkeerd, misschien zelfs vereerd voelen (homo's staan toch bekend voor hun goede smaak, snapt u?). Ok, ieder zo zijn eigen gedachten, a la Kees de Jongen (Theo Thijssen). Respect voor homo's en hun keuze, nou is respect sowieso geen overbodige luxe op de straten in ons land. Maar dat is een ander verhaal misschien wel. Als we in ieder geval nou eens stoppen met balken ellende van het bos te zagen...dan zou het er allemaal een stukje fraaier ogen. Ik woon in de stad die we delen, al lijken sommigen dit niet helemaal door te hebben helaas. Ik ben altijd op zoek naar respect en fiets misschien daarom zou graag door de reguliersdwarsstraat...
Column
Zaterdag
26-9-09
11:17 AM
Ok, it has been a while. Weet niet of ik nog lezers over heb, grote kans van niet maar whatever. Tijdje terug in Nederland dus weer, ongelooflijk hoe snel alles weer normaal, best jammer eigenlijk, maar wat doe je eraan? Helemaal niets, gewoon zorgen dat ik zo snel mogelijk weer terug ga naar de VS...
Inmiddels dus verhuisd naar de hoofdstad, en dat was de hoogste tijd. Ik pas in Amsterdam zoals ik in mijn jas pas. Maatwerk.
Verder dus heerlijk in de stad, alles binnen handbereik. Soms nog wel even wennen aan bepaalde zaken hier in de stad. Zo was ik laatst in een bakker die geen brood en krentenbollen verkocht...
Ook zijn de de ouders verhuisd naar Paramaribo- eindelijk uitgevlogen dus. Ze maken het voortreffelijk. Hebben een mooi huis met giga grond en beesten, toch een beetje groot grond bezitters, als blanke goden in Zuid-Amerika of zoiets. Hoogtijd dat Tyas eens een bezoekje komt brengen misschien...? Sponsors op rek nr. 324416504...haha. Maar eigenlijk heropende ik het blog een beetje omdat ik het idee had opgevat een column te gaan schrijven voor de krant. Maar na een ‘nee' op het rekest, Volkskrant en Parool, heeft dit mij doen besluiten dan maar deze column, in ieder geval deze eerste geschrevene, op het net te doen plaatsen. Zijn jullie vast blij mee, he. Rustig aan.............. x
Grenswaarden, waar zijn we?
Als jong volwassene heb je ook nog niet zo makkelijk hoor, helemaal niet als daar een minimaal gezond verstand bij opgeteld kan worden. In de tijd die het nu is, lijkt een hoop zaken door elkaar te lopen. Zo valt het mij op dat leeftijd niet zozeer meer de gedragsbepaler is die het eens was. Zo zijn er bepaalde fenomenen die mij een verstorend beeld geven. Mensen van boven de 35 jaar met een ‘ringtone' anders dan de standaard toestel ringtone. Ergst zijn zij die een bestelde ringtone hebben, met kwakende kikkers, huilende baby's, seks hebbende nijlpaarden (om te weten hoe dit klinkt neemt u een ritje in bus 80...) of anders vreemd aanhorende geluiden die klinken bij afgaande telefoons. We zijn allen zo jong als wij ons voelen, nietwaar? Wat dan wel weer in overeenstemming met leeftijd is dat veel oudere mensen moeite hebben de mobiele telefoon a: te horen, b:te lokaliseren en c: het brilletje te vinden die nodig is om eerst het schermpje te lezen om te weten wie er belt en vervolgens c: de groene opneem-knop in te drukken. Omdat ik niet bang ben voor ouderen, zoals velen van mijn leeftijdsgenoten wel lijken te zijn, bezet ik in het openbaar vervoer de stoel naast mij niet met mijn schoenen of een hele grote stapel papier en zo komt het dat ik steevast naast de ouderen zit in de bus of trein. Niets verkeerds aan, en vaak zelfs heel gezellig. Zo zit ik dus laatst, als beschreven, in de bus naast een dame, van ik schat -pak-hem-beet 62. We hebben elkaar gedag gezegd toen zij naast mij schoof en ondanks dat we niet kletsen is de sfeer gemoedelijk. Dan klinkt er geluid. En geloof het of niet, maar Michael Jackson klinkt door de bus, 'Beat it'. Ik merk direct dat het van mijn buurvrouw afkomstig is, maar mijn gedachten laten mij denken dat ze bewust de telefoon laat gaan omdat het haar dochter is die vraagt om op te passen, terwijl mijn buurvrouw hier geen oren naar heeft omdat het ‘dol dwaze dagen' bij de Bijenkorf zijn...De telefoon ‘rinkelt'. Jackson begint het 2e couplet. Dan schrikt buuf een beetje en grabbelt ze haar telefoon uit de tas. Aangezien er geen bril in de buurt is, blijkt buuf te laat voor de groene knop. Helaas. Enkele minuten hierna houdt mijn reis op, ik zeg buuf gedag, stap richting de uitgang van de bus en vlak voor ik uitstap sist een veertiger mij ‘ja beat it, aso!' toe. Want het luid de busreis verstoren met hippe klanken uit een mobieltje, dat doen alleen maar jongeren...
Tot het moment de seniors telefoon met ringtone geruime tijd voor opnemen afgaat, ik even later het transportmiddel verlaat. De blikken verraden dat men mij verdenkt van het verstoren van de rust met mijn gsm. Want de jeugd van tegenwoordig...
Memoires van MrvanBoston
maandag 15 juni 2009
11:59 AM
(madrid, 5 december)
L.A. Hollywood.
Tsja, weer Hollywood, alsof ik er geen genoeg van kan krijgen...Dat valt wel mee, maar goed- geen tweede klaag episode over een film-gekkenhuis episch centrum van de (vrije) wereld. Ik ga gewoon mijn ‘memoires' schrijven met Elvis en Marilyn Monroe naast me alsof dat niet afleidt...Het is gek, vanavond mijn vlucht naar mijn stad, Boston, zou het bijna vergeten, maar dat is mijn stad- echt waar (in Amerika dan, don't worry). Daar ben ik 7 in de ochtend en vlieg ik 7 in de avond richting Dublin, even wachten en dan is de homerun compleet als ik over de thuishonk van Haarlem vlieg om op Schiphol te landen. Zal niet liegen, kijk er naar uit. En dat is tweeledig. Een: ik heb gewoon zin om jullie weer te zien en vast te houden. Jullie dood te gaan vermoeien met verhalen, (voorleessessies te houden van het blog, haha...) en horen hoe het met jou is, in plaats van deze toch voornamelijk één-richting-verkerende communicatie. Ik denk heus aan je. Ik wil met mijn broertje, die ik nu ruim162 nachten niet gezien heb, een potje stoeien en voetballen (kijken of ik dat nog kan, heb hier uiteraard enkel basketbal, honkbal, Football en professioneel show-worstelen beoefend). Ik wil mijn neefje horen kletsen en de Engelse vertaling van ‘de hond' erin stampen. Loek en Daf, ik wil jullie weer kunnen vasthouden en me even het kleine broertje voelen. Mam, we gaan even knuffelen, he. Jules, doe die bbq aan als een ch(i)ef. Rizzo, heb je me gemist, vriendje, koekjes halen bij mijn huis, ja? Natuurlijk, al heb ik nog het genoegen gehad hen eind april te mogen meemaken, wil ik kijken of ik je nog steeds kan optillen, Pien. En Marjon, als ik naast Papa ga staan, kijk eens of we meer op elkaar lijken dan voordat ik wegging, heb het gevoel van wel. (kan ook door het gezichtshaar komen.) En last but not least, mijn vrienden wil ik tonen wat ik allemaal geleerd heb aan vage drinkspelletjes...Miss you guys- tot gauw! Daarbij heb ik de plekken waar in ny geweest ben, zeker Hollywood waar ik dus nu weer ben, wel gezien- klaar mee. En als het einde nabij komt, ga je ernaar toewerken en krijg je er zin in. En zeker, mijn zus gaat trouwen 19 juni, daar heb ik onztettend veel zin!!!
Maar goed, na een paar gekken dagen op gebied van transport, ik durf best te beweren dat er weinig mensen zijn die zoveel tijd gespendeerd hebben in vliegtuigen, auto's en uiteraard vliegvelden en busstations. Plains, trains and automobiles met een beetje verbeelding...Gelukkig heb ik echt een te gekke aan mezelf. Ik heb lol in mijn eentje en ik kan mij uitstekend vermaken. Ga op eén arm zitten voor 20 minuten, tot deze goed slaapt en dan dingen opppaken proberen. Kan inmiddels een large kop thee oppaken (als deze halfvol zit). Luister Amerikaanse meisjes aan de telefoon af. Kan het niet precies uitleggen, maar cabaret van de bovenste...'OMG Tiffany, that's not fair. He cannot say that, what did Justin say? No way, well good thing you are going to you parents this weekend, just let him feel it. By the way, we need, no when I say we need, we need! to go shopping this Tuesday, the basement gives 20% discount, and let's go for lunch at the place where Sue works. No me either, she was so mean last time, but she is always giving us discount. No, have to wait another hour so we got the time, but wait up, my dad is still on the line, I put him on hold when you called...' Maar goed, aangezien ik zondag de 14e Cuba verliet om 5 uur in de ochtend, begon eigenlijk de grote terugweg dus. En aangezien ik van verhalen met een kop en een staart houd vraagt/schreeuwt de grote terugweg dus om een afronding. Het uitstapje naar Cuba, hoe heerlijk dat ook was, hoe bijzonder het land ook is, laat ik even buiten beschouwing hier. Amerika, het land dat mij toch wel zo met open armen ontvangen heeft. Ik kwam met mijn armen weid gespreid, maar droeg wel een (onzichtbaar) kogelvrij vest onder de kleren, zeg maar. Ik zwaaide de scepter, het scepticisme vierde hoogtij. Mijn vragen die als een rode draad, hopelijk, door mijn blog geweven zat- in de Boston tijd dan, vragen om op teruggekomen te worden. Een antwoord zou te pretentieus zijn, en niet dat ik daar vies van ben maar hier niet zo op zijn plaats. Daarom, beknopt, de op smaak gebrachte mening van de auteur.
1:Hoe zit het met de zelfreflectie van Amerikanen?
A: simpel, zelfreflectie, in de zin zoals wij dit kennen, is de Amerikanen vreemd. Ze kennen het simpelweg niet. Het is aanwezig tot op een bepaalde hoogte, alles wordt enkel vanuit Amerikaans beeld bekeken, en zo bekijken Amerikanen ook zichzelf in vergelijking met anderen. Kleding, muziek, gebeurtenissen- alles hoeft enkel een Amerikaanse gangbaarheidstest te doorstaan. Verder is niet van belang. Maar de andere kant is ook te begrijpen. Het land is zo groot, je wordt heel weinig geconfronteerd met buiten-VS. De overheid stimuleert het niet, en om eerlijk te zijn ook het gebied buiten de VS zelf niet. Sneertje kritiek her en der, maar de Amerikanen zien steeds meer van de wereld op hun land gaan lijken...
2: Is er wel één Amerikaanse samenhang tussen alle inwoners, waar bestaan deze algemeen gedeelde waarden uit?
A: Nee, Amerika is zo groot, en heeft 300 miljoen inwoners. Onmogelijk is het om alles over hetzelfde kammetje te scheren. Want er bestaan dus steden zoals Las Vegas en Hollywood, wat complete gekkenhuizen zijn. En ik werd er zo loco van dat ik bijna dit heel Amerika kwalijk nam. Maar als je realistisch denkt, als echt alle Amerikanen dit zo super vinden, was het hele land een grote visuele aanranding (Maarten's term uitvinding) vol met Neon verschrikking en dansende piraten en siliconen-tieten geweest waar je je portefeuille blijft trekken...en dat is het niet. Tuurlijk heb je New York, LA, grote steden vol schermen en drukte, maar wat ik hiervoor een beetje vergeten bleek te zijn, is dat je natuurlijk giga gestrekte gebieden hebt in de VS, waar niks is. Dorpjes plat land met bergen en heuvels waar ze spugen op het VS'se (mooi geschreven zeg) stadsleven. Dus er is niet een gedeelde samenhang te bekennen. En daarnaast heb je uiteraard nog de blanken en de negers, die grotendeels niet op één (was) lijn (letterlijk) zitten. De vraag is hoe Obama hiermee aan het werk gaat. Bruggen bouwen blijft moeilijk over heftige rivieren met slecht materiaal...
3: Hoe kun je zo rijk leven als je eigenlijk helemaal niet zo veel geld hebt?
A: Dat is misschien een tijdelijke doodsteek voor de Amerikaanse, en daardoor de wereld-, economie, maar het idee is gebaseerd op hoop (niet enkel Obama's hoop). Veel van deze hoop is pure naïviteit, maar het wordt er wel vrolijk door. Mensen steken elkaar een hart onder de riem, wensen elkaar geluk, hopen altijd op het beste en geloven niet in falen. Dit heeft meerdere uitwerkingen, sommige mensen gaan gebukt onder deze Amerikaanse droom helaas, en zijn terug te vinden op straat met een lege koffiebeker in de hand...en anderen stijgen tot ongekende hoogtes uit om hieraan te voldoen. Maar de boodschap ‘hoop' op zichzelf kan natuurlijk nooit negatief zijn en ik vind dat wij daar best iets van zouden kunnen overnemen. Ik ga ermee starten. 'Ik hoop dat als ik terugkom, iedereen mij €75 geeft' haha...
4: WAAROM VOEL IK MIJ ZO BIJZONDER NU IK HIER NU IN AMERIKA EEN TIJD MAG DOORBRENGEN?
A: Dit heeft te maken met, wat ik noem, de mythe rondom het land Amerika. Je hoort, ziet, weet zoveel over Amerika, maar hoe accuraat is dit? Omdat ik dit niet wist, voelde ik mij heel bijzonder om dit te mogen gaan onderzoeken. Met mijn eigen, scherpe, ogen kijken hoe de sociale interactie processen lopen. Het is een knotsgek land met verschrikkelijk mooie dingen. Ik ben werkelijk fan geworden van het grootste gedeelte hoe zij met elkaar omgaan. Mensen praten met elkaar, of zeggen elkaar gedag bij het instappen van de bus. Mensen houden de deuren, tot op zwaar overdreven afstanden waardoor je je ongemakkelijk gaat voelen en met je zeventien boodschappentasjes gaat proberen te rennen- en je appels door de gang heen rollen..., voor elkaar open en medewerkers van etablissementen zijn vriendelijk tegen je (meestal om hun fooi bij elkaar te schooieren...). En hoe oppervlakkig dit ook mag zijn, het is gewoon prettig. Het kan toch geen kwaad, iemand een fijne dag te wensen? Doet mij geen kwaad hoor, als ze dat zeggen als ik de Starbucks verlaat...Amerika is werkelijk een land voor dromen, je kunt het er maken of er alles verliezen. Europa is ietwat op safe spelen, vinden zij in Amerika. Dat, onze mooie oude, cultuur ook een reden zou kunnen zijn om in Europa te wonen, is lastiger te begrijpen. Je kunt daar toch heen voor een flits-vakantie en in twee weken alles zien in ‘dat Europa'...Verder speelt voor mij dat ik de kans heb gekregen hier te studeren aan een schitterende universiteit. CV is gebuild, hoop ik maar. Ik heb een schitterende ervaring meegenomen voor mijn studie, netwerkje uitgebreid en geen haar spijt op het hoofd van al het geld dat het allemaal bij elkaar heeft gekost...Daarnaast heb ik sociaal een geweldige tijd gehad. Ik heb zoveel mensen leren kennen, veel nieuwe vrienden gemaakt, er is een compleet peloton dat plannen heeft nu naar Amsterdam te komen...Ook de Nederlandse medestudenten zijn blijverds... De mogelijkheid gekregen mezelf beter te leren kennen, en ik vind mezelf leuk- vind dat ik op goede wijze met de verschillende dingen hier ben omgegaan, heb mezelf echt ontwikkeld (niet bedoeld als veren in mn eigen billen, maar wil je laten weten dat ik het een geweldige ervaring vond) en kom zeker sterker terug naar Nederland.
Alle mensen die mijn blog hebben gelezen, jullie weten zelf wie je bent, het is voor mij echt onwijs te gek geweest jullie reacties (op het blog en de mail) te lezen. Het heeft mij zeker geholpen om te weten dat mensen geïnteresseerd waren in wat ik doe hier en hoe dat gaat. Het lezen van alle reacties en mailtjes deed goed in de zwaardere tijdjes...Thank you so much, you all were awesome. (denk dat ik mijn blog gewoon doorzet in NL, ik heb een spreekbuis nu, je boy houdt van het podium, haha....)
Tot gauw!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
Kus- vooruit- ook voor de mannen...
MrvanBoston
Cuba
Ola, het is mrvanBoston vanuit het laatste Communistische bolwerk- het toetsenbord bezorgt me ernstige problemen leestekens te vinden, so sorry...
Verder houd ik het ook kort- binnen hier is het nu 38 graden in het internet-imperium en buiten is veel te doen- en ik heb niet zo lang meer internet-tegoed op mijn kaart staan. Dus...
Om met het slechte nieuws te beginnen. Ik was in LA, en zou naar mexico city vliegen vandaar naar Cancun en dan met Cubana Airlines naar Havana. Zou bij elkaar zo een 15 uurtjes gaan duren. maar aangekomen op cancun was er niemand van Cubana te bekennen. Altijd goed. Niet om in te checken, niet om tickets te verkopen, info te vertstrekken etc etc. niets. en daarbij was ik ongeveer de enige die op die vlucht wilde´later hoorde ik dat de vlucht waarschijnlijk gecanceld was omwille van de swine flu´ik was ook al verschillende malen gemeten. mijn resultaten liggen nog op een mexicaans vliegveld. maar goed Tyas moest naar Cuba, wat nu_ kijken of een andere airline mij wilde brengen. dat wilde ze wel, Copa Airline, zolang ik betaalde en het niet erg vond om over Panama te vliegen...Al met al heeft de trip van LA naar Havana (eigenlijk niet meer dan 4 uurtjes vliegen max) mij 27 uur geduurd, hoop euro´s en moet ik nog maar zien of er iets gerefunded wordt, maar ik reken nergens op...
Toen ik midden in de nacht, half twee aankwam bij mijn hotel in Havana kwam ik er achter dat mijn camera uit mijn tas was gestolen. Lekker hoor. In cuba zonder camera. maar wat doe je eraan op dat moment_ helemaal niets, wel verzekerd gelukkig, maar geen foto´s van Cuba door mij genomen. Een volle dag alleen rondgedaald, musea bezocht en wat hand'en voeten gesprekken gevoerd in duistere kroegjes waar je alleen met het lokale geld kunt betalen...En de volgende dag kon ik Floor ophalen van het vliegveld! Zo gedaan dus. Samen twee dagen door havana gebanjerd, kroegjes met cubaanse bandjes ons laten schenken en spelen, Zo mooi, overal in havana, heel Cuba eignlijkklinkt muziek. Overal live en gezellig' het is zo te gek om over straat te lopen en overal muziek te horen, logisch dat het vrolijk op straat is. Elke Cubaan biedt mij een complete sigarencollectie aan, iedereen heeft een uit-de-fabriek-gestolen voorraad in zijn huis liggen , niet normaal. Maar na twee dagen Havana namen Floor en ik een bus naar Varadero, het meest toeristische plaatsje van Cuba. De busreis was super, denk dat Floor en ik meer genoten hebben van de busreis dan de overige passagiers, maar je moet er zelfhet beste van maken. Ik ga niet met mijn vingertje lopen wijzen naar anderen hoor. varadero had een heerlijk strand waar we van genoten hebben, vakkundig de hele All-in cultuur en bijbehorend schaapgedrag omweken en zelf in schitterende eettentjes ons eten bij elkaar verzameld, ipv de massale buffetten...We hebben genoten van het weer, van elkaar en alles wat daar tussen in zit, dan houdt het ook wel weer echt op in Varadero, hoor. Nou ja, ik lieg- geen idee waarom mijn toetsenbord mij een vet lettertype geeft by the way...We hebben daar gezwommen met dolfijnen! dit was zo gaaf dat ik terug ga naar groep 3, iedereen zijn vriendenboekjeaanpas want dolfijnen zijn vanaf nu mijn lievelingsdieren. zo schattig. het was gelukkig niet in een zwembad maar in echt water, gruwelijk gruwelijk gaaf. volgende dag heb ik een auto gehuurd om de dame netjes op het vliegveld af te zetten (de Cubaanse mannen waren zeer geinteresseerd in mijn aan-de-rechterhand-lopende-dame, zij kreeg sissen en psst, ik kreeg complimenterende blikken...Floor afgezet en ik ging op weg, na een ruzie met een agent in het Spaans over mijn papieren van de rental car, maak geen grappen met Cubaanse agenten, doe het niet, doe het niet meer Tyas. Ik doe het niet meer. ik ging op weg naar trinidad, in het zuiden, ongeveer zes uur rijden van Havana. Ok, ik op pad dus. alleen,. vanwege het belabberde vervoersysteem staat werkelijk de hele weg vol met lifters, overal. En aangezien mijn koffer al de gehele achterbank in beslag neemt, mini'autotje, had ik niet veel plek meer. Maar zo een 90 kilometer voor trinidad werd de weg mij zo vreemd en be-bording zo onduidelijk dat ik bedacht dat ik zonder lifter trinidad nooit ging vinden. Dus heb ik Edgar meegenomen, hij sprak Engels, hij wes me de weg en onderweg hebben we veel gepraat over het Cubaanse systeem, hoe hij wil dat het verandert, het economische systeem hen nekt. Ze hebben twee munteenheden, voor toeristen en locals. Maar in heel veel zaken moet Edgar ook gewoon in CUC, toeristen geld, betalen anders wordt hij niet geholpen. Dat is krom en tegen de bedoeling van het systeem. maar een taxi neemt liever mij mee omdat ik in CUC betaal dan een local die in Peso´s betaalt...
Aangekomen in Trinidad vroeg edgar mij of ik al een slaapplek had. Nee zei ik, en hij vertelde dat ik voor 18 CUC, 14 euro wel bij zijn neef kon slapen. Chill. Heel aardige mensen, ik eet bij hun thuis, mooie kamer schone douche. werkelijk schitterend. De meeste Cubanen staan niet bekend om hun vriendelijkheid¡ beetje het tegenovergestelde, maar mijn gastheer en vrouw zijn goud waard.
Tot zo ver¡ 17 juni ben ik terug!!!
kus, hand voor de mannen, behalve familiaire mannen...
hierna even rust (letterlijk)
zondag 31 mei 2009
4:01 PM
Het kan niet altijd feest zijn. Even is de koek op. American cookies. Tot hier. Ik zal het mezelf uitleggen. Had gister sowieso een behoorlijk zware dag. Vanuit Yosemite vertrokken, wilde de bus van 6:20 in de ochtend hebben. Na behoorlijk lang braaf hebben zitten wachten, vertelde iemand mij dat deze niet reed- zeer fijn. Sta namelijk graag om 05:30 op als ik vrij ben. Wie niet? Nou ja, trouwens, het doet er niet toe- had veel bus pech en dubbel betalingen en een veel te dure taxi rit- omdat ik niet goed had gekeken waar ik -beter- de bus uit had moeten gaan. Anyway, kom ik aan gisteravond bij mijn hostel, gelegen op Hollywood Boulevard. Vond ik best stoer klinken op internet, dus geboekt- eigenlijk blind. Hollywood blvd is weer dat sentiment Amerikaanse dat ik onderhand al had gehoopt uit gepoept te hebben, maar nee, blijkbaar zat mijn maag er nog steeds vol mee. Weer een wassenbeelden museum, een guinnes World record museum (neem wel het woord ‘museum' heel ruim hier, tot verkrachting aan toe), weer een ripley Belief it or not (Ja maarten, wat dacht je dan? Geen rainforest café, beetje jammer). Beetje rondgelopen in de avond daar, maar ik voelde me niet zo super- niet vrolijk genoeg om me daar in te mengen. Ook in het hostel kon ik het even niet meer opbrengen. Het trucje...ik trok het even slecht. 'Hey, how is it going? Pretty good, how about yourself? Where you're from? Oh...(dan iets over dat land zeggen wat je weet- een ‘leuk feitje (nou kom ik zelf vaak nog met leuke dingetjes- vind ik zelf)), cool- I'm from Amsterdam (...) you we can smoke freely. Yeah, a lot of people are doing it, but maybe even more tourists. Oh, yeah-good idea, you should go there if you get the chance..........What are you doing here? How long? Here, in this hostel, or in the states? Oh awesome...where next? Oh that's cool. I have been there, go here and here, don't go there, skip this- do that. (niemand luistert naar de tips die we elkaar op korte termijn geven, iedereen wil het toch voor zichzelf bekijken...). Well, ok buddy- see you later (zeg je dan x-aantal minuten later). Maar gister was zelfs die koek even op. Ik vond de mensen niet zo aardig, niet genoeg om mijn Amerika truc voor op te voeren. Andersom zullen ze ook wel gedacht hebben, hoor. Ik steek de hand in eigen boezem, geen probleem. Vroeg naar bed maar, en hopen dat de volgende dag alles beter is...
Volgende dag, ontbijtje naar binnen gewerkt, beetje gekletst met een dikke Australische meid naast me, ik probeerde het ritme weer op te pakken, en vol goede moed naar buiten gestapt. Eigenlijk bij daglicht niet zo veel anders. En opeens- verstandsverbijstering, soort gevoel van een heftige waterglijbaan waar je in geduwd bent- opeens allemaal water overal- je probeert gewoon te blijven leven, hebt geen idee wat het best daarvoor is- je doet maar iets, en help, voor ik het weet, zit Tyas boven in een dubbeldekker bus door LA. (Uiteraard begeleid door Jessica op de microfoon). Langs alle 135 bezienswaardigheden van Hollywood. What the hell was I thinking? In vredesnaam? Kon wel janken op die bus. Alle restaurants waar ooit wel eens een ster een gratis lunch naar binnen heeft gewerkt (om deze natuurlijk later weer uit te kotsen, blijft Hollywood) werden aangewezen. De favoriete hang-outs van Jay Leno, de nachtclub waar Paris het liefst (!) komt en dan nog een hele hoop zaken over mensen en films waar ik in ieder geval nog nooit van gehoord heb...
Ik snap het ook nog steeds niet- want dat kon je ook verwachten, Tyas. Dus niet klagen nu. Nee, ik klaag puur op mezelf. Probeer nog een passende straf te vinden...suggesties welkom, zoals fooien voor Jessica. De enige reden eigenlijk waarom ik mee (herinner ik me vaag) dat we naar het wereldberoemde Hollywood bord op de berg zouden gaan. Want dat was volgens hen niet te lopen, was het echt wel geweest. Maar na bijna 2 uur in de bus, trok ik het echt niet meer, ben naar beneden gelopen, en toen de bus stilstond om ons foto's te laten maken van de Mcdonalds waar Britney Spears gearresteerd was, ben ik de bus afgesprongen, niet meer achterom gekeken en weg gelopen. Nog ver voordat we bij het Hollywood bord kwamen...He to the laas.
Die mate van het overdadige consumentisme- het is even teveel allemaal. Het is ook een trucje van hen. Overal dezelfde zaken, dezelfde dingen- alles verwordt tot één. Het maakt alles hetzelfde, alleen met verschillende luchtvochtigheden, temperaturen, en accenten. Maar het wordt één brei- de mensen zijn er dol op, en hier moet je de mensen geven wat ze willen. Dus kies je hier of je Pepsi of Coke wilt drinken in een kroeg, schenken ze ‘Heineken' en ‘Amstel', de consument aan top- toorn niet aan die positie, het kost je je kop. Mensen lopen je café uit, als jij slechts 6 bieren op de tap hebt en hun favoriet daar niet bij zit.
Het land is zo gestoord, vooral dan de tegenstellingen die je er vindt. Ik weet alleen nog niet wat nou tot het echte Amerika gerekend moet worden...Suggesties?
YEE-HA, een beetje uit de koers, maar volgend verhaal zal over Cuba (moeten) gaan, dinsdag vlieg ik naar Havana!!! Het leven is mooi, drager van een kroon.
...........
Van de wanhoop naar de heaven
Vrijdag 29-5-09
3:37 PM
Yes, dinsdag kon ik dan het gekkenhuis verlaten genaamd Las Vegas. Sweet. Was ik aan toe. Maar om de chronologie in ere te houden, zoals ik dat altijd probeer te doen, zal ik eerst vertellen hoe de zondag was. Zondagavond gingen Maarten en ik namelijk naar ‘the strip' lopen. Ons hostek zat in een slechte buurt, wat inhoudt dat overal (zwarte) bedelaars en dronkaards je komen lastig vallen, en er groepjes figuren op elke straat hoek staan. Nou waren wij niet zo snel bang te krijgen, maar iedereen die wij vertelden dat wij gewoon in de buurt van het hostel liepen, zowel des middags als des avonds keek ons aan alsof we loco waren geworden. Maar goed de strip, onderweg passeerden we Wedding Chapels, en het leek ons een leuk idee om van elke onderweg een foto te maken. Ik geloof dat we na chapel 20 in 20 minuten maar gestopt zijn...De strip is het stuk van Vegas dat we altijd op televisie zien. Het is gruwelijk in de letterlijke zin van het woord. Niets is te gek. Leeuwen binnen in casino's, een nagebouwd Venetië op de 2e verdieping van een hotel, etc etc. houd op! Stop het! Gedraag je! AAAAAHHHHH. Ik voelde me oud. Reeds te oud voor wat ik zag. Verlangen vol nostalgie naar alles wat dat niet was...
De volgende dag was een 180 graden wenteling. Want zo is Amerika ook, he. Maarten en ik hadden een auto gehuurd om naar de Grand Canyon te rijden. Vol goede moed zouden we opgehaald worden door het verhuurbedrijf om 0730 uur. Het is echt erg jammer dat dit uiteindelijk pas gebeurde om 0900 uur, waardoor wij anderhalf uur korter de tijd hadden uiteindelijk...Onderweg zouden we de Hooverdam passeren, een van de grootste dammen ter wereld, leek ons wel spannend, maar bij aankomst viel het dusdanig tegen dat ik Maarten eruit heb gezet, zelf door ben gereden, een rondje gemaakt en Maarten weer heb laten instappen en zelfs ik dus niet veel meer dan de foto's (hoef te) zie(n). Goed, volgende station de Grand Canyon. Beiden wisten we niet zo goed wat we daarvan konden verwachten, eerlijk gezegd. Maar gewoon gaan en we zien het wel. Het was potdomme een eind rijden, veel langer dan gehoopt eigenlijk, maar de route was leerzaam. Wilde even zeggen mooi, maar nee, de omtrek van Vegas is gewoon niet mooi. Het is duidelijk waarom die mensen zo gestoord zijn geworden, er is niets, niets, er is helemaal niets daar in de buurt. Zand, steen en cactussen. Maar dan niet op de mooie wijze. De route bracht ons bij een prachtige ‘diner' langs de weg. Burgertje deed. Lekker hoor, dankjewel Lou. Dankjewel dat we even in je huiskamer mochten verblijven om te eten, en kijk jij lekker je Nascar-race af, joh geen probleem...
Dit was werkelijk onbeschrijfelijk indrukwekkend. Een gigantische kloof. Groot hoog diep en oud. We werden er echt een beetje stil van. En angstig in de buurt van de rand, een slippertje laat je geen weg terug, zeg maar. Het was echt best spijtig dat we door van alles slechts één uurtje hadden om hier van te genieten
De droogte doet het asfalt voor mijn ogen op reizen
Ik op reis over het asfalt
Geen bloemen en paarden, maar een rots en een cactus
Het beeld wordt bepaald, tot in de verte en verder
Niets dan niets
Het maakt me leeg van binnen en tegelijkertijd heel rijk
Stoer over het afsalt van het niets, rubber over teer
Immense vlaktes doemen op, immense vlaktes volgen elkaar op
Een verdwaalde ‘diner' doelt op verdwaalde gasten, en serveert verdraaid voedsel
Maar het brengt ook voedsel voor de geest, voor hen die hongerig zijn
Het leven van het droge asfalt door de woestijn doet je denken over niets
En dan raak je nooit uitgedacht- als wielen die niet stoppen te draaien.
Maar eenmaal aangekomen in Yosemite Park was het allemaal dubbel en dwars waard.
De volgende dag ben ik zelf naar het park gegaan en gaan hiken. Ben helemaal naar de top van de 5e hoogste waterval geklommen, de Yosemite Falls, hoogte 4400 feet.
Mijn redenen zijn mijn eigen
Niet zozeer het stereotype ‘rolling stone'
Meer burger van de wereld als iedereen
En daarom drager van een kroon
Een koning zonder land weliswaar maar toch een koning
Niet heersend over volk
Maar ontvang een vrijheid als beloning
Opgedaan in wijken, stranden, stenen en straten
Opgedaan in stilte, observeren en veel praten
Mijn motieven zijn mijn eigen
Maar de plekken zijn gedeeld
Vroeger bezat ik pleintjes
Deze worden nu door anderen bespeeld
De paden die ik ga, zijn lang en reeds bewandeld
De zaken waarin ik me meng, zijn ver voor mij al verhandeld
En toch voelt het als uniek, als iets echt alleen van mij
Het klinkt me als muziek, het voelt als schone lei
Belevenissen zijn eigen
Viva Las Vegas
zondag 24 mei 2009
11:04 AM
Oohemdjie, of OMG ofteweg Oh my god. Vegas. Vegas is knettergek, ik kan het niet anders verwoorden. Amerikanen zijn knettergek. Of iedereen behalve Amerikanen...Anyway, gister aangekomen in Vegas en ja, het ziet er zo uit zoals je het verwacht, één grote streep van schreeuwerige Neon-verlichting. Absurd tot en met. Wel is voor mij onverwacht dat het naast dat casino imperium ook nog (gewoon) een stad is. Mensen wonen in Vegas (stel je eens voor zeg), kinderen gaan naar school in Las Vegas, etc etc. Mijn tijd hier (gelukkig) leent zich er niet voor het te onderzoeken, maar ben erg nieuwsgierig naar hoe het -normale- sociale leven in Vegas in elkaar steekt. Maar goed Vegas dus, Vegas op het vliegveld, daar begint het al. Of eindigt het pas. Terwijl je staat te wachten op je bagage bij de band, kun je al je eerste kwartjes in de éénarmige bandiet smijten, je kunt al blut -of gevuld- zijn voordat je het vliegveld verlaten hebt...Van begin tot het eind dus ben je in Vegas en kan en moet er gegokt worden. Er kan gegokt worden in de conveince-store (de soort kleine supermarktjes), er staat een rij automaten klaar op je te wachten. Vegas is gevuld met verschrikkelijke mensen, aso's aan top. Salou ge-upgraded, zeg maar. Overal moet veel gedronken worden om ons maar achter de automaten te krijgen, bij mij moet, denk ik, veel gedronken worden om niet compleet mental te worden van deze stad...
Amerikanen zijn gewoon niet in staat zichzelf ergens te vermaken, overal moeten schermen hangen met sport, films, reclames en andere rotzooi. In barren staan mensen niet met elkaar te praten maar met zijn allen voornamelijk naar een scherm te kijken. Achter elkaar door. Niets is genoeg lijkt het wel, alles moet de beste zijn. De' beste goochelshow', en anders ‘de beste goochelshow die start om 10:00 uur' en elke tour is ‘awardwinning', elk restaurant heeft de muur vol met oorkondes hangen...Niemand lijkt de lege huls hiervan in te zien, dat hoe meer trofeeën je aan de muur hangt met zijn allen, hoe minder de betekenis hiervan is. Maar het probleem is dat één ondernemer niet achter kan blijven, want als iedereen een ‘prijs' heeft gewonnen behalave jij, dan blijven de Amerikanen weg bij jouw toko. Bedenk daar ook nog eens bij dat sommige prijzen zijn uitgereikt door instanties (magazines, websites, etc) die door die onderneming zelf zijn opgericht, speciaal, eenmalig, om die prijs toe te kennen. Kom op mensen... Amerikanen zijn wel gek.
Tuurlijk realiseer ik mij dat er ook Amerikanen zijn die gek worden van Vegas, anders zag wel heel de VS er uit zoals Vegas, en dat is ook niet het geval. Maar het bekt zo lekker om te zeggen 'Amerikanen zijn gek...'
(dit is nog een heel mooi plaatje, gevonden boven op de Golden Gate Bridge in San Fran...Voor als je wilt springen...Even Apeldoorn bellen-
